Mindfulness

Mijn cliënt is vertrokken. De tijd was om. Ik haal opgelucht adem. Zo, dat was de laatste voor vandaag. Ik zet de deur van mijn werkkamer open en laat frisse lucht binnen stromen. Ik kijk uit over de vijver en merk een gevoel van gejaagdheid in mezelf op. Ik leer aan cliënten en cursisten om mindful naar zichzelf en hun emoties te kijken. Dat kan ik alleen maar doen omdat ik het eerst zelf met vallen en opstaan geleerd heb. Ik lokaliseer eerst het gejaagde gevoel in mijn lichaam. Ik voel het in mijn maagstreek. Ik zie het in mijn hoge ademhaling en ik voel het in mijn onrustige gedachten. Ook kijk ik naar mijn dag. Wanneer is dit gevoel in mij ontstaan? Het was er niet de hele dag. Nee, het kwam op toen mijn laatste cliënte er was. Hmm. Was zij dan zo onrustig? Ogenschijnlijk niet. Maar inwendig waarschijnlijk wel. Ik vond cliënte vandaag ontwijkend, ze keek me niet recht aan, ze zat meer op het puntje van haar stoel. Ja, de cliënte was onrustig. Ben ik dan nu onrustig geworden omdat zij het was? Alsof het besmettelijk was en ik het heb overgenomen? Of was ik al onrustig en is het alleen maar verergerd door het gesprek? Of was zij helemaal niet onrustig maar was ik het en ontweek ik haar blik? Mindful kijk ik naar mijn gedachten die dus nu van de hak op de tak springen. Mindful kijken is van een afstandje toezien wat zich in je aandient zonder het te onmiddellijk te hoeven veranderen. Als een getuige naar jezelf kijken en daarbij niet oordelen. Opmerken wat er al is en dat er gewoon even laten zijn. Racende gedachten, een gejaagd gevoel in de maag, een snelle ademhaling. Het mag er gewoon even zijn. Daarna kan ik ervoor gaan zitten en het proberen te analyseren, maar later pas. Eerst alleen maar toekijken. Dat alleen al geeft een gevoel van ruimte. Een automatische respons die de meeste mensen hebben als zich in hen iets onwenselijks aandient is: het moet weg. En dat moet nu. Onmiddellijk gaat een mechaniek van oplossingsgerichtheid en verwijdering in werking. Zodra we verkouden zijn moeten we vitamines en sinaasappels, zodra we hoofdpijn hebben een aspirientje, zodra we een klacht hebben gaan we naar de dokter en van de dokter willen we een pil zodat ‘het over gaat’. Maar kijk eens naar ons mede natuurbewoners, een kat bijvoorbeeld. Als onze kat een kwaal heeft komt ze niet miauwend bij mij klagen en vragen om een oplossing. Nee, ze zoekt een rustige plek en gaat liggen en slapen. De kwaal mag er zijn. Ze neemt rust en heel vaak verdwijnt de kwaal zonder mijn inmenging. Ik kijk mindful naar mijn gejaagde gevoel. Het is oké, het mag er zijn. Mijn blik glijdt over de vijver. De zon doet het water schitteren en een waterhoentje scharrelt tussen de planten. Dat is er ook en daar kijk ik ook mindful naar, dat wil zeggen met aandacht. En ineens wordt alles lichter.

Mata Amritanandamayi Devi

Bijna is het zover. Nog 14 dagen en dan is ze weer in Nederland. De voorbereidingen zijn in volle gang. Meer dan 450 vrijwilligers helpen mee om haar bezoek aan ons land zo goed mogelijk te laten verlopen. Allemaal mensen die vanuit hun liefde voor haar heel hard werken, meestal naast hun baan en hun dagelijks leven.
Ze zal 3 dagen bij ons zijn. Tijdens die dagen verwachten we rond de 15000 bezoekers. Althans zoveel waren het er vorig jaar, maar het is heel goed mogelijk dat het er nu veel meer zullen zijn. Die mensen zullen uit heel de wereld komen. Ze moeten eten en drinken en slapen en zullen een gratis ticket halen om een omhelzing te kunnen ontvangen. Dat moet in banen geleid worden en daar is hulp bij nodig. Er zullen gezinnen komen met kleine kinderen, en mensen die slecht ter been zijn. Er moet gekookt, geserveerd, afgewassen, en schoongemaakt worden. Kleding moet worden gewassen en er moeten toiletten schoongemaakt worden. Er moeten parkeerwachten zijn die het verkeer in banen leiden. Er zijn zoveel verschillende klussen, teveel om op te noemen.
En als zij er eenmaal is, dan is ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig met het omhelzen van mensen. Iedereen die bij haar komt wordt ontvangen met vriendelijkheid en is volledig welkom. Ze ziet letterlijk iedereen als haar kind. Haar zoon of haar dochter. En dat voel je als je in haar armen ligt. Ongeacht religie, politieke overtuiging of afkomst. Ongeacht status of leeftijd. Ongeacht wat je op je kerfstok hebt. Haar liefde is als een rivier die voortdurend stroomt. Een stroom die niet in te perken is. Het is onvoorwaardelijke liefde. Onbeschrijfelijk. Iets dat je nog nooit hebt meegemaakt. Iets dat mensen tot tranen toe roert. Voordat mensen bij haar komen zijn ze verwonderd en hebben ze vragen: hoe kan dat nou? Ze kent je toch niet eens? Hoe kan ze je dan vol liefde omhelzen? Maar het hoe is niet uit te leggen. De enige die dat werkelijk begrijpt is zij. Ze is de onvoorwaardelijke goddelijke moederliefde in persoon. Een verlichte geest zonder ego. Een voorbeeld voor een ieder die haar ontmoet. Met geen pen te beschrijven ook al doet men soms een poging. Behalve alle liefde die ze aan de honderden duizenden mensen die bij haar komen schenkt, staat ze aan het hoofd van een wereldwijde liefdadigheidsorganisatie die hulp biedt bij rampen in de hele wereld. Die talloze projecten uitvoert, allemaal door vrijwilligers. Een organisatie die de allerarmsten helpt en waar geen geld aan de strijkstok blijft hangen. Alles geïnitieerd en gerealiseerd door die kleine Indiase vrouw die het toonbeeld is van zelfdiscipline, van motivatie, van opoffering, van kracht, maar ook van eenvoud, van bescheidenheid, van vriendelijkheid en van onbaatzuchtigheid. Zelf heeft ze niets nodig. Ze geeft alleen maar. Dag in dag uit. Ze is onze Goddelijke Moeder Amma, en wij, haar kinderen, zien reikhalzend naar haar aankomend bezoek uit.
Om Amritheshwaryai Namah.

Kopje thee

Even naar de bio-drogist geweest. Appelazijn gehaald. Toch nog ook maar even bij AH naar binnen gewipt. Druiven en ananas gehaald. En een biologische reep chocola. Puur. Er overspoelt mij een weldadig gevoel. Ik heb mijn kopje Earl Grey gezet. Echte Earl Grey gekocht in en meegenomen uit Engeland. Daarin heb ik een wolkje melk gedaan. En nu mag ik dat opdrinken van mezelf.
Ik ga er even voor zitten. Het eerste slokje is het lekkerst omdat alle verwachting uitkomt. De smaak is precies goed, de temperatuur exact hoe ik het lekker vind, lekker warm. Volledig tevreden drink ik mijn thee. Aangezien ik zojuist de in mijn ogen verantwoorde chocola heb gekocht, eet ik daar ook een stukje van. Het smaakt heerlijk.

Ik ben totaal voldaan. Wat een genot. Zo iets eenvoudigs, en daar zo van genieten.
In mijn dagelijks leven ben ik mij altijd bewust van hetgeen ik in mijn lichaam deponeer. Voor mij geen uitstapjes naar snackbars of andere fast-food tenten. Sinds ik mij meer en meer in spiritualiteit verdiep beschouw ik mijn lichaam als mijn unieke voertuig hier op aard. Dat komt neer op het volgende: in mijn kleine autootje dat draait op benzine zal ik nimmer diesel gieten. Dan gaat ze protesteren en daarom krijgt ze wat ze nodig heeft. Aangezien dat zeer goed werkt, doe ik hetzelfde met mijn lijf. Ik giet er zo min mogelijk in wat er niet in hoort. Zo werd mij tijdens mijn verblijf in een ashram in India door een Ayurvedische arts aangeraden om geen koeienmelk meer te drinken. Toen moest ik wel even slikken omdat ik onmiddellijk aan mijn Earl Grey met just a spot of milk dacht. Hij ried me sojamelk of rijstemelk aan. Ik had daar een hard hoofd in. Toch volgde ik zijn advies op. Ik eet nu organische muesli met rijstemelk ’s morgens. En dat is nog lekker ook. Dus van de week probeerde ik eens een kop thee met rijstemelk. Maar nee, dat smaakte toch echt heel anders. Vooral omdat die rijstemelk nogal zoet is. Ik besloot toen krachtig dat de Ayurvedische arts voor wat betreft mijn thee de boom in kon. Hij zei dat zwarte thee constipatie in de hand werkt. Dat geloof ik grif. Maar één à twee kopjes per dag zullen mij niet hardlijvigen. Ik heb nu van die kleine pakjes houdbare melk die kinderen wel mee naar school nemen. Speciaal bestemd voor mijn wolkje in de Earl.
Wat een genot. Het beste moment op mijn dag. Die tevredenheid is balsem voor mijn ziel. Dat weet ik zeker.

Gedachten

Vorige week gaf ik weer de eerste meditatiebijeenkomst na de zomervakantie. Er was een aardige opkomst. Veel nieuwe gezichten. Toen we begonnen werd het al gauw stil. Door die stilte werden geluiden kenbaar. Een brommer, een trein, het tikken van een klok. De stilte stak er schril bij af. Door de stilte hoorde ik ook mijn eigen stem.
Osho maande ons al om de waarnemer te worden van onszelf. Een zeer heilzame bezigheid. Een veelgehoorde klacht van mensen die gaan mediteren is dat ze hun gedachten niet ‘uit’ kunnen zetten. Ze beschrijven hun gedachten als geluiden die dwars zitten en waar ze horendol van worden. Nu hebben ze besloten om de stilte op te zoeken en worden ze daarbij gestoord door de herrie van de gedachtestroom.
Ineens besefte ik dat een gedachte geen geluid geeft. Hij komt voorbij in je bewustzijn, maar hij maakt geen geluid. Er gaat geen bel als er een gedachte voorbij drijft. Nog een geluk anders zou je continu geplaagd worden door duizenden fluitketels. Waarom fluitketels? Omdat gedachten elkaar zo snel afwisselen dat er amper ruimte tussen te ontdekken is en er dus een aaneensluitende bel zou luiden. Alsof er een fluitketel afgaat. Maar een gedacht is niet als een bel, ook niet als een brommer. Het geluid van een brommer of een trein heeft een kenmerk dat bij de gedachtestroom nagenoeg ontbreekt. Aan die geluiden zit een begin, een midden en een eind. Aan de schier eindeloze gedachtestroom lijkt geen eind te komen.
En toch zijn gedachten ook stil. Waar ze vandaan komen is onduidelijk. Uit de kosmos, zou ik denken. We vangen ze op met onze hersenantenne, maar aan de andere kant vraag ik mij af waarom ik dan mijn gedachten opvang en niet die van een ander. Of misschien pik ik er alleen gedachten uit die mij bekend zijn. Wie weet.
Dus gestoord worden in onze meditatie door gedachten is best apart. Ze maken geen geluid en toch ergeren we ons eraan. Sterker nog ze maken ons zo onrustig dat we de meditatie vaak niet eens vol kunnen houden. We worden dus onrustig door iets wat geen geluid maakt, maar dat ons wel uit balans kan brengen. Iets dat wel actief is en waarvan we niet precies weten waar ze vandaan komen. Wanneer je veel last hebt van een overdosis gedachten, dan ervaar je ze ook daadwerkelijk in je hoofd. Terwijl allang bekend is dat gedachten niet door onze hersenen gecreëerd worden, net zomin als het geheugen in ons hoofd zit, zit de gedachte ook niet in je hoofd maar het voelt net alsof ze er wel in zitten. En niet alleen voelen we ze, het lijkt wel alsof we ze horen.
Waardoor komt dat dan? Tja, ik zit hier ook nu pas over na te denken, want ik heb nogal wat bezigheden gehad afgelopen week, maar ik vermoed dat dit komt omdat we aandacht schenken aan die gedachten. Ze gaan met ons op de loop. Het is alsof onze gedachtestroom de baas is over ons. En niet andersom. En inderdaad, veelal zijn wij niet de baas over onze gedachten. Dus klagen nieuwe mediteerders over het feit dat ze ‘gek’ worden van hun eigen gepieker. Dat ze helemaal niet afgeleid willen worden door dat gepeins, maar dat het ‘gewoon vanzelf’ gaat. Maar dat kan veranderen. We kunnen bewust kiezen waarop we onze aandacht richten. Wij zijn in feite de waarnemer, en wij kunnen zelf uitmaken waar we met onze aandacht heengaan. We hoeven ons niet als een willoos slachtoffer van gedachteterreur mee te laten slepen. Wij zijn mondig genoeg, krachtig genoeg. Daar ligt het dan ook allemaal niet aan. Het gaat er om dat wij ook bewust genoeg zullen moeten worden. Als we althans die gedachten de baas willen worden.
In principe moet het mogelijk zijn om alles om te draaien. Met wat oefening zou het moeten kunnen dat we gaan zitten op de bank met een wierookje om nu eens een half uurtje te gaan denken. En niet zoals het nu gaat: een half uurtje mediteren.
Mediteren is eigenlijk een staat van alert gewaarzijn. Een helder aanwezig zijn in de onthechte staat van het bewuste spirituele wezen dat wij zijn. Meditatie is een levensstijl die verder gaat dan twee keer per dag een half uurtje met je ogen dicht in de lotushouding zitten. Een mooie overdenking, vind ik, zo aan het begin van het nieuwe seizoen.
En hoe is het met jou, lezer? Ook zo’n denkhoofd? Hoeft dus niet. Alle gewoontes zijn niet meer dan dat: een gewoonte. En gewoontes kun je veranderen of afleren.
Succes voor deze maand.
Martine Clausen, leeg-hoofd. Reactie? martineclausen@gmail.com

In the flow

Alweer 4 dagen voorbij. Zomaar omgevlogen. Inmiddels al een aantal medehuurders ontmoet. Allemaal heel leuke mensen en we hebben 1 ding gemeen, we zijn met zijn allen ontzettend creatief. Ik heb heel erg het gevoel dat dit voor mij precies de juiste plek is. Het voelt alsof ik hier thuis ben. Al die creatievelingen waar ik veel van op kan steken. Zo vertelde Reina, die kunstschilder is, dat ze elk jaar minimaal 200 bezoekers krijgt tijdens de open atelierroute, en toen zei ze out of the blue dat ik ook mooi open huis zou kunnen houden en mijn werk kon laten zien. Als ik dan folders neer zou leggen dan zouden de mensen zeker toestromen naar mijn schildercursussen.. Ik moest lachen, ze was zo vol vertrouwen.
Mijn directe buurvrouw werkt in een arts and crafts store en heeft hele mooie spullen in haar atelier. Aan de overkant van de gang, zit een andere schilder, hij stapt soms de gang in om van een afstand naar zijn werk te kunnen kijken. Hij heeft een kleinere ruimte dan ik en bekommert zich er niet om dat zijn vloerbedekking vol met acrylverf zit die er niet meer uitgaat.
Ikzelf heb vanmorgen een stuk zeil van 2x4 gekocht en dat onder mijn ezels geplaatst. Daarna ben ik de tafelpoten van de tafel, die ik gister van mijn moeders buurvrouw kreeg, gaan schilderen. Het is een oud barrel, maar met die mooie rode poten kan hij bij mij prima dienst doen. Het ruikt nu lekker naar olieverf. Ik had het raam open en de zon scheen naar binnen. Ik voelde me zo ontzettend heerlijk. Helemaal in mijn element.
In de gang kwam ik mijn rechterbuurman tegen, hij heeft samen met een andere knaap een internetbedrijfje. Ze maken films. Hij kwam even bij mij kijken en ik even bij hem. Hij bewonderde de ruimte en de gezellige inrichting en was vol lof over mijn Gandhi schilderij. Hij vroeg of ik ook werk verkocht. Ik zei hem dat ik dat hoopte te gaan doen. Ik droom nu gewoon heel wild!
Verder gaat alles fantastisch, ik zit helemaal in de flow. Gisteren heerlijk met Jan aan ons radioprogramma gewerkt. De laatste van de 7 wetten van Deepak behandeld. Hij kwam ook mee hier naar toe om te kijken en vond het prachtig. Ook heb ik Esther te pakken weten te krijgen en zij wil me wel helpen met mijn ideetjes voor wat dingen die ik gemaakt heb. Waar het toe leidt weet ik niet, maar ik geniet ervan dat het zo gemakkelijk loopt. Niet omdat ik gemakzuchtig ben, maar omdat dit ‘in the flow’ zijn betekent. En dat voelt zo heerlijk.

Nog even over die nervositeit van maandag en dat wegkruipgevoel. Ik was er om 9 uur, om 10 uur kwam mijn cliënt. Het gevoel was acuut verdwenen en is niet meer teruggeweest. Het wegkruipgevoel is ook gesmolten als sneeuw voor de zon. Gewoon aanvangszenuwtjes. Dat was al.

De eerste dag..

Vanmorgen 7.30 op en 8.40 de deur uit. Eerste werkdag in mijn nieuwe praktijkruimte. Het moge belachelijk lijken, maar ik ben nerveus. Het is mijn plek, ik huur het, er zit niemand op mijn lip mee te kijken en ik besta het om de zenuwen te hebben. Typical!

Allereerst doet de wifi het niet. Is dat omdat de juffrouw van de balie er nog niet is? Geen idee, ik zal het aan Erik vragen. Die weet daar wel raad mee.

Ik zit achter mijn tafel met Agatha (mijn laptop). Het is wel erg licht met al die tl lampen. Ik weet niet hoe dat voor een cliënt is. Moet ik even inventariseren. Als ik hier zo zit voel ik me erg zichtbaar. Op zich is dat ook weer onnodig, ten eerste kan er niemand bij me naar binnen kijken, ten tweede so what, maar ja, dat oude wegkruipgevoel bekruipt me in alle kruiperigheid, de gluiperd.
Onzichtbaar willen zijn, een soort natuurlijke verdediging in geval van nervositeit. Is dat kinderachtig? Ik vind van niet, het is een in mijn kindertijd aangeleerd verdedigingsmechanisme. Ik herken het en laat het er gewoon zijn.

Ik ga een thermos thee zetten, straks komt mijn eerste cliënt in mijn nieuwe praktijk. Klinkt dat niet goed? Dat klinkt HEEL erg goed!

Magie of magisch denken?

Gister lag ik lekker in mijn bed en hoorde mijn zoon onder de douche gaan. Zo’n 14 jarige is een fenomeen op zich. De ene keer ligt hij de hele dag in bed te X boxen en douchet helemaal niet, en de andere keer blijft hij er veel te lang onder staan. In gedachten zei ik ‘Nou, Bob, nu ben je wel schoon!’ en grappig genoeg draaide hij onmiddellijk de kranen dicht. Ik draaide me nog een keertje lekker om. Vanochtend stond hij weer onder de douche en herhaalde het ritueel zich. Wederom dacht ik: ‘Nu ben je wel klaar Bob’ en ja hoor, hij stopte gelijk. Gistermorgen kwam ik aanfietsen bij de brug aan het eind van de Lelielaan, ik keek naar de brug en dacht: nu gaat hij dicht. En verdomd hij ging nog dicht ook!
Is dat alles toeval of heb ik een toverstok in mijn hoofd? Waarschijnlijk is het wat mijn zoon en mij betreft gedachtenoverbrenging, Voor wat betreft de brug…. Tja..

Vorige keer verzocht ik op deze plaats om een werkruimte, inmiddels heeft het welwillend Universum mij op mijn wenken bediend. Erik had iets gevonden en was wezen kijken met de verhuurder. Ik kon niet mee omdat ik moest werken. Hij kwam thuis en zei dat hij een goede plek voor me had gevonden. Hij had foto’s gemaakt en liet ze zien. Ik was niet enthousiast. Op grond van de foto’s dacht ik bij mezelf dat dit het niet was. Nu is Erik zo’n zachtaardige lieverd. Hij zal niet stampvoetend aandringen en mij een eigenwijze dondersteen noemen. Op zijn manier maande hij mij om toch in elk geval even te gaan kijken. ‘Nou, ik ga niet met die makelaar hoor’, zei ik. ‘Ik rijd er wel gewoon langs.’ De dag daarvoor was ik namelijk met een makelaar bij een pand wezen kijken. Prachtig hoor daar niet van, maar te duur en ik kreeg een heel verhaal over me heen. Afijn, ik rijd dus naar het pand waar Erik die morgen geweest was. Ik keek door de deur naar binnen, maar kon er niet in, ik zag ook niemand, dus pech. Ik besloot om maar even rond het pand te lopen, had ik toch nog iets gezien. Misschien kon ik door een raam ergens gluren of zo. Ik liep er om en kon niet veel ontdekken. Dus liep ik maar weer terug. Net toen ik de hoek om kwam zag ik iemand de deur ingaan. Als een haas rende ik er achter aan en tikte net op tijd op het glas. Een mevrouw opende de deur. Ik legde uit waarvoor ik kwam en zij bleek ‘toevallig’ degene te zijn die de sleutel van de ruimte die te huur stond had. Ze gaf me even een rondleiding. Het bleek een mooie grote ruimte en het pand bleek gevuld met allemaal creatievelingen. Ik besloot de ruimte te nemen. Het is groot genoeg om individueel met mensen te werken, maar ook heerlijk cursus te geven en dan is er nog plek voor schildersezels en mijn spullen voor de creatieve therapie.

Nog zo’n staaltje:Afgelopen zondag reed ik er in de auto langs om de plek aan mijn dochter en een vriend te laten zien. Aangezien ik nog geen sleutel had kon ik ze de binnenkant niet laten zien. De vriend stapte uit de auto en ging het trapje op. Hij keek naar binnen en precies op dat moment stapte er iemand de gang in die hem zag. Diegene deed de buitendeur open. Hij bleek ‘toevallig’ degene die dit weekend van ‘mijn’ ruimte gebruik zou maken omdat hij portretfotograaf is. Hij liet ons binnen en showde ons het hele gebouw. Daarna liet hij ons de ruimte zien die ik ga huren en demonstreerde op de koop toe zijn kunst aan ons in de vorm van het nemen van een professionele portretfoto van mijn dochter. Mijn vriend die amateurfotograaf is en hij konden het prima samen vinden.
Als ik een seconde later aan was komen rijden dan had dit alles niet kunnen gebeuren.
Dat moet wel synchroniciteit zijn. In elk geval is het geen toeval. Of zou het een staaltje van de wet van de aantrekkingskracht zijn waarover de laatste jaren zoveel geschreven wordt?

In elk geval ging ik er gister op het fietsje naar toe om de sleutel te halen, het is hooguit 7 minuten fietsen van mijn huis. Het was 1 maart. Het heeft de afgelopen weken steeds geregend maar gister niet. De zon straalde aan de hemel.
Een nieuw begin mensen. Het voelt goed!