dinsdag 22 november 2011

God zal mij wel redden...

Tijdens een overstroming stijgt het water snel. Een man staat voor zijn huis tot zijn enkels in het water. Er komt een vrachtauto voorbij. De chauffeur roept: ‘Stap snel in want het water stijgt.’ ‘Nee hoor roept de man terug, God zal mij redden.’ Aangezien het water stijgt gaat de man naar de eerste etage van zijn huis. Het water staat nu tot aan het raam. Er komt een motorboot voorbij en de mensen in de boot roepen dat de man snel het raam uit moet klimmen zodat hij mee kan met de boot. ‘Nee hoor, hoeft niet, roept de man, God zal mij wel redden.’ Het water stijgt almaar hoger en de man moet op zijn dak klimmen. Daar komt een helikopter langs en de piloot gebaart dat de man snel in moet stappen. Weer weigert de man roepend dat God hem zal redden. De man verdrinkt. Eenmaal in de hemel vraagt hij kwaad aan God: ‘Waar was U nou? Ik was er van overtuigd dat U me zou redden!’ God glimlacht en antwoordt : ‘Ik stuurde je een vrachtauto, een motorboot en een helikopter en jij weigerde ze allemaal!’ Wellicht ken je dit verhaaltje wel. Heb je zelf ook wel eens iets dergelijks meegemaakt? Ik wel. Vorige week tijdens Amma’s bezoek aan Londen. Ik zat met een vraag die ik aan Amma wilde stellen. Aangezien Amma als alwetende incarnatie van de Goddelijke Moeder ons verleden, heden en toekomst kan overzien leek het mij wel zo handig als ik haar mijn brandende vraag zou stellen. Ik had maar één probleempje: ik durfde niet. In Milaan bedacht ik dat ik nog maar even zou wachten. In Houten had ik het te druk, maar omdat Amma zo lief naar me had geglimlacht tijdens de Arati, bedacht ik mij dat ik in Mannheim de kans zou grijpen. In Mannheim zag ik er toch maar weer van af. Zoveel mensen willen haar vragen stellen, ze is al zo druk bezig, ze zal ook wel vreselijk moe zijn… allerlei van dit soort gedachten gingen door me heen en maakten dat ik de vraag niet stelde. Samen met mijn 16 jarige zoon was ik bij Amma’s programma in Londen. We waren ingedeeld bij de flower seva (vrijwilligerswerk). Een heerlijke seva, in de zaal, het blaadje voor blaadje afpellen van rozen voor Amma’s prasad (als je een omhelzing van Amma krijgt, geeft ze je een snoepje in een bloemblaadje). We vonden het een kadootje.
Ik had mijn zoon verteld dat ik eigenlijk met een vraag zat. Nou, zei hij, dan stel je die toch. Ik vertelde ook dat ik niet durfde. Dat vond hij ongelofelijk. ‘Aan Amma kun je alles vragen, Mam, je weet toch dat zij alleen maar liefde is.’ Ja, dat wist ik wel, maar ik voelde me toch nog bezwaard. De dag van Devi Bhava (laatste dag van het programma) kwamen we ’s morgens de zaal inlopen en daar liep net Br. Shubamrita. Een van Amma’s monniken. Bob (mijn zoon) zei: ‘Mam, kom we vragen het aan hem. Hij kan dan jouw vraag aan Amma stellen.’ Ik weigerde. ‘Nee, zei ik, laat me er nog even over denken, het is nog vroeg en we hebben de hele dag en nacht nog.’ Ik zag de scepsis in mijn zoons ogen maar hij liet het zitten. Aangezien de bloemen voor flower seva er nog niet waren konden we eerst even dicht bij Amma gaan mediteren alvorens aan het werk te gaan. Er waren 2 plekjes op de eerste rij. Na een poosje stootte mijn zoon me aan. ‘Mam, al die mensen die daar in de rij op de grond links van Amma zitten hebben een briefje in hun hand. Zij gaan een vraag stellen. Waarom ga je ook niet in die rij zitten?’ Inderdaad, ik zag hoe mensen met een briefje naar de grote swami gingen. Hij stelde hun vraag aan Amma en vertaalde voor hen haar antwoord. De rij was vrij lang, er zaten zeker tien mensen. Ik zei tegen mijn zoon dat ik er over na zou denken, maar ik liet het zitten. Onderweg naar de bloemen seva desk, kwamen we een jonge Chinese vrouw tegen die Bob bij Amma had ontmoet. We maakten een praatje en mijn zoon zei haar dat ik met een vraag zat voor Amma. Hij zei: ‘Net zoiets als jouw vraag indertijd.’ Ze keek me belangstellend aan en ik zei haar dat ik Amma’s zegen voor iets dat ik wilde ondernemen wilde vragen. Daarop vertelde ze me een verhaal over hoe zij het had aangepakt en hoe Amma haar haar zegen had gegeven waardoor ze een boek had kunnen publiceren in Hong Kong. ‘Je kunt in meditatie gaan en vanuit je hart je vraag stellen, dan zal Amma je antwoorden’ zei ze tegen mij. Een paar uur later ‘s avonds zat ik op een hoek op het podium terwijl Amma met Devi Bhava bezig was. Ondertussen herhaalde ik in mijn hart mijn vraag aan haar. Een Française die ik in de ashram had ontmoet kwam naast me staan en omhelsde me. ‘Il faut prendre le temps pour s’aimer’ zei ze (we moeten de tijd nemen om lief te zijn voor elkaar). Ze vroeg hoe het met me ging. Ik vertelde haar dat de dag voortschreed en ik nog altijd mijn vraag niet had gesteld. Ik vertelde haar ook dat ik geen uitsluitsel had gekregen van de astrologe en dat ik eigenlijk confuus was. ‘Oh, je moet niet naar die astrologe luisteren. Die is niet altijd even helder hoor. Dat hangt van allerlei factoren af. Je kunt het beste je vraag op een briefje schrijven en hem meenemen in je hand als je voor darshan gaat. Als Amma het briefje aanraakt dan is je vraag al gezegend omdat alles wat door Amma wordt beroerd gezegend is.’ Dat klonk in mijn oren haalbaar. Ik schreef een briefje en stak het bij me. Veel later gingen mijn zoon en ik voor een gezamenlijke omhelzing. Het was prachtig. Ik had het briefje in mijn hand. Amma zag het toen ik knielde. Mijn zoon had een paar koekjes voor haar mee. Ze nam een hapje, gaf hem een hapje en vervolgens mij een hapje. Dat was heel mooi. Ik besloot dat ik niet verder zou zeuren en wilde opstaan en hield het briefje vast. Maar Amma pakte het ineens uit mijn hand. Ze keek er naar en probeerde het te lezen, alleen had ik het in het Nederlands geschreven. Dus gaf ze het aan de vrouw die achter haar stond. Die las het maar snapte het niet, ze raakte wel Amma er mee aan, en stopte het in een doos. Dat voelde als een gemiste kans. Als ik het in het Malayalam had laten vertalen had Amma het zo kunnen lezen en mij antwoord kunnen geven. Dat vertelde ik aan mijn zoon. Hij zei: ‘Ik ga nu naar Br. Shubamrita.’ De monnik stond inderdaad net op het podium. Mijn zoon stelde hem de vraag. De monnik vroeg toen aan mij waar ik de zegen voor nodig had. Ik vertelde het hem. Hij zei dat hij zou proberen de vraag aan Amma te stellen. Ik ging zitten mediteren op het podium. Even later liep hij voorbij. Hij zei niets en ik liep de andere kant uit. Het was een verkeken kans. Niets aan te doen. Gewoon een jaar wachten. Devi Bhava was om 9.30 afgelopen. We hadden Amma uitgezwaaid. Ik voel me dan altijd erg verdrietig. Ook al weet ik dat Amma niet alleen maar een lijfelijke aanwezigheid is en altijd bij je als je aan haar denkt, toch is het moeilijk als ze gaat. Ik liep weer naar binnen. Daar zag ik Br. Shubamrita, ik glimlachte naar hem, en hij naar mij. Ik zag in zijn ogen dat hij iets wilde zeggen, maar ik liep door. Ik wilde hem niet bezwaren omdat ik aannam dat hij wilde zeggen dat er gewoon geen tijd was geweest voor mijn vraag. Het was gewoon pech gehad. Een uurtje later zaten we in de auto, moe maar voldaan op weg naar het hotel. Ik vroeg mijn zoon of hij iedereen gedag had gezegd hetgeen hij beaamde. ‘Oh ja, Mam, toen ik net weg liep, toen kwam ik Br. Shubamrita nog tegen. Hij zei tegen me dat hij je vraag aan Amma heeft gesteld. Amma antwoordde dat je je plannen een beetje kunt uitwerken en helder opschrijven, en als je die dan aan haar laat zien, dan zal ze ze zegenen…’ Op de valreep, had ik dan toch nog antwoord van de Goddelijke Moeder. Met een grote grijns op mijn gezicht staarde ik uit het raam en zag de Londense etalages aan mij voorbij schieten. Toen schoot ik in de lach. Ik voelde me net de man uit het verhaaltje aan het begin van dit stukje die maar steeds niet in de gaten had dat God al die tijd al voor hem aan het zorgen was…

dinsdag 8 november 2011

Mindfulness

Mijn cliënt is vertrokken. De tijd was om. Ik haal opgelucht adem. Zo, dat was de laatste voor vandaag. Ik zet de deur van mijn werkkamer open en laat frisse lucht binnen stromen. Ik kijk uit over de vijver en merk een gevoel van gejaagdheid in mezelf op. Ik leer aan cliënten en cursisten om mindful naar zichzelf en hun emoties te kijken. Dat kan ik alleen maar doen omdat ik het eerst zelf met vallen en opstaan geleerd heb. Ik lokaliseer eerst het gejaagde gevoel in mijn lichaam. Ik voel het in mijn maagstreek. Ik zie het in mijn hoge ademhaling en ik voel het in mijn onrustige gedachten. Ook kijk ik naar mijn dag. Wanneer is dit gevoel in mij ontstaan? Het was er niet de hele dag. Nee, het kwam op toen mijn laatste cliënte er was. Hmm. Was zij dan zo onrustig? Ogenschijnlijk niet. Maar inwendig waarschijnlijk wel. Ik vond cliënte vandaag ontwijkend, ze keek me niet recht aan, ze zat meer op het puntje van haar stoel. Ja, de cliënte was onrustig. Ben ik dan nu onrustig geworden omdat zij het was? Alsof het besmettelijk was en ik het heb overgenomen? Of was ik al onrustig en is het alleen maar verergerd door het gesprek? Of was zij helemaal niet onrustig maar was ik het en ontweek ik haar blik? Mindful kijk ik naar mijn gedachten die dus nu van de hak op de tak springen. Mindful kijken is van een afstandje toezien wat zich in je aandient zonder het te onmiddellijk te hoeven veranderen. Als een getuige naar jezelf kijken en daarbij niet oordelen. Opmerken wat er al is en dat er gewoon even laten zijn. Racende gedachten, een gejaagd gevoel in de maag, een snelle ademhaling. Het mag er gewoon even zijn. Daarna kan ik ervoor gaan zitten en het proberen te analyseren, maar later pas. Eerst alleen maar toekijken. Dat alleen al geeft een gevoel van ruimte. Een automatische respons die de meeste mensen hebben als zich in hen iets onwenselijks aandient is: het moet weg. En dat moet nu. Onmiddellijk gaat een mechaniek van oplossingsgerichtheid en verwijdering in werking. Zodra we verkouden zijn moeten we vitamines en sinaasappels, zodra we hoofdpijn hebben een aspirientje, zodra we een klacht hebben gaan we naar de dokter en van de dokter willen we een pil zodat ‘het over gaat’. Maar kijk eens naar ons mede natuurbewoners, een kat bijvoorbeeld. Als onze kat een kwaal heeft komt ze niet miauwend bij mij klagen en vragen om een oplossing. Nee, ze zoekt een rustige plek en gaat liggen en slapen. De kwaal mag er zijn. Ze neemt rust en heel vaak verdwijnt de kwaal zonder mijn inmenging. Ik kijk mindful naar mijn gejaagde gevoel. Het is oké, het mag er zijn. Mijn blik glijdt over de vijver. De zon doet het water schitteren en een waterhoentje scharrelt tussen de planten. Dat is er ook en daar kijk ik ook mindful naar, dat wil zeggen met aandacht. En ineens wordt alles lichter.

woensdag 5 oktober 2011

Mata Amritanandamayi Devi

Bijna is het zover. Nog 14 dagen en dan is ze weer in Nederland. De voorbereidingen zijn in volle gang. Meer dan 450 vrijwilligers helpen mee om haar bezoek aan ons land zo goed mogelijk te laten verlopen. Allemaal mensen die vanuit hun liefde voor haar heel hard werken, meestal naast hun baan en hun dagelijks leven.
Ze zal 3 dagen bij ons zijn. Tijdens die dagen verwachten we rond de 15000 bezoekers. Althans zoveel waren het er vorig jaar, maar het is heel goed mogelijk dat het er nu veel meer zullen zijn. Die mensen zullen uit heel de wereld komen. Ze moeten eten en drinken en slapen en zullen een gratis ticket halen om een omhelzing te kunnen ontvangen. Dat moet in banen geleid worden en daar is hulp bij nodig. Er zullen gezinnen komen met kleine kinderen, en mensen die slecht ter been zijn. Er moet gekookt, geserveerd, afgewassen, en schoongemaakt worden. Kleding moet worden gewassen en er moeten toiletten schoongemaakt worden. Er moeten parkeerwachten zijn die het verkeer in banen leiden. Er zijn zoveel verschillende klussen, teveel om op te noemen.
En als zij er eenmaal is, dan is ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig met het omhelzen van mensen. Iedereen die bij haar komt wordt ontvangen met vriendelijkheid en is volledig welkom. Ze ziet letterlijk iedereen als haar kind. Haar zoon of haar dochter. En dat voel je als je in haar armen ligt. Ongeacht religie, politieke overtuiging of afkomst. Ongeacht status of leeftijd. Ongeacht wat je op je kerfstok hebt. Haar liefde is als een rivier die voortdurend stroomt. Een stroom die niet in te perken is. Het is onvoorwaardelijke liefde. Onbeschrijfelijk. Iets dat je nog nooit hebt meegemaakt. Iets dat mensen tot tranen toe roert. Voordat mensen bij haar komen zijn ze verwonderd en hebben ze vragen: hoe kan dat nou? Ze kent je toch niet eens? Hoe kan ze je dan vol liefde omhelzen? Maar het hoe is niet uit te leggen. De enige die dat werkelijk begrijpt is zij. Ze is de onvoorwaardelijke goddelijke moederliefde in persoon. Een verlichte geest zonder ego. Een voorbeeld voor een ieder die haar ontmoet. Met geen pen te beschrijven ook al doet men soms een poging. Behalve alle liefde die ze aan de honderden duizenden mensen die bij haar komen schenkt, staat ze aan het hoofd van een wereldwijde liefdadigheidsorganisatie die hulp biedt bij rampen in de hele wereld. Die talloze projecten uitvoert, allemaal door vrijwilligers. Een organisatie die de allerarmsten helpt en waar geen geld aan de strijkstok blijft hangen. Alles geïnitieerd en gerealiseerd door die kleine Indiase vrouw die het toonbeeld is van zelfdiscipline, van motivatie, van opoffering, van kracht, maar ook van eenvoud, van bescheidenheid, van vriendelijkheid en van onbaatzuchtigheid. Zelf heeft ze niets nodig. Ze geeft alleen maar. Dag in dag uit. Ze is onze Goddelijke Moeder Amma, en wij, haar kinderen, zien reikhalzend naar haar aankomend bezoek uit.
Om Amritheshwaryai Namah.

dinsdag 4 oktober 2011

Kopje thee

Even naar de bio-drogist geweest. Appelazijn gehaald. Toch nog ook maar even bij AH naar binnen gewipt. Druiven en ananas gehaald. En een biologische reep chocola. Puur. Er overspoelt mij een weldadig gevoel. Ik heb mijn kopje Earl Grey gezet. Echte Earl Grey gekocht in en meegenomen uit Engeland. Daarin heb ik een wolkje melk gedaan. En nu mag ik dat opdrinken van mezelf.
Ik ga er even voor zitten. Het eerste slokje is het lekkerst omdat alle verwachting uitkomt. De smaak is precies goed, de temperatuur exact hoe ik het lekker vind, lekker warm. Volledig tevreden drink ik mijn thee. Aangezien ik zojuist de in mijn ogen verantwoorde chocola heb gekocht, eet ik daar ook een stukje van. Het smaakt heerlijk.

Ik ben totaal voldaan. Wat een genot. Zo iets eenvoudigs, en daar zo van genieten.
In mijn dagelijks leven ben ik mij altijd bewust van hetgeen ik in mijn lichaam deponeer. Voor mij geen uitstapjes naar snackbars of andere fast-food tenten. Sinds ik mij meer en meer in spiritualiteit verdiep beschouw ik mijn lichaam als mijn unieke voertuig hier op aard. Dat komt neer op het volgende: in mijn kleine autootje dat draait op benzine zal ik nimmer diesel gieten. Dan gaat ze protesteren en daarom krijgt ze wat ze nodig heeft. Aangezien dat zeer goed werkt, doe ik hetzelfde met mijn lijf. Ik giet er zo min mogelijk in wat er niet in hoort. Zo werd mij tijdens mijn verblijf in een ashram in India door een Ayurvedische arts aangeraden om geen koeienmelk meer te drinken. Toen moest ik wel even slikken omdat ik onmiddellijk aan mijn Earl Grey met just a spot of milk dacht. Hij ried me sojamelk of rijstemelk aan. Ik had daar een hard hoofd in. Toch volgde ik zijn advies op. Ik eet nu organische muesli met rijstemelk ’s morgens. En dat is nog lekker ook. Dus van de week probeerde ik eens een kop thee met rijstemelk. Maar nee, dat smaakte toch echt heel anders. Vooral omdat die rijstemelk nogal zoet is. Ik besloot toen krachtig dat de Ayurvedische arts voor wat betreft mijn thee de boom in kon. Hij zei dat zwarte thee constipatie in de hand werkt. Dat geloof ik grif. Maar één à twee kopjes per dag zullen mij niet hardlijvigen. Ik heb nu van die kleine pakjes houdbare melk die kinderen wel mee naar school nemen. Speciaal bestemd voor mijn wolkje in de Earl.
Wat een genot. Het beste moment op mijn dag. Die tevredenheid is balsem voor mijn ziel. Dat weet ik zeker.