tag:blogger.com,1999:blog-77893529845611251632024-03-13T21:01:55.943+01:00Klets-praatMartinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.comBlogger17125tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-70971805690072683982013-03-12T16:09:00.003+01:002013-03-12T16:10:52.007+01:00Zingeving hoezo?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ons leesclubje werd opgericht vanuit de behoefte aan
zingeving. Allen waren vrouwen die bezig waren met persoonlijke ontwikkeling en
interesse voor spiritualiteit. We besloten gezamenlijk een boek te lezen en
hierover onze gedachten uit te wisselen. We begonnen met een groepje van zes.
Leeftijden liepen uiteen tussen de 30 en 50 jaar. Ook onze beroepen verschilden
sterk. Te weten hogeschooldocente, kunstenares, ademtherapeute,
counsellor, uitkeringsambtenaar en een
NAET therapeute. Een leuk, kleurrijk gezelschap. De een had wat meer ervaring
op spiritueel vlak en de ander stond steviger met beide benen in de
maatschappij. We hadden elkaar ontmoet tijdens de wekelijkse meditatieles. </div>
<div class="MsoNormal">
We begonnen met een boek van Deepak Chopra: Het boek der Geheimen.
Elke maand deden we één hoofdstuk. Maar dat was nog niet zo eenvoudig omdat in
één bladzijde al zoveel voer voor gedachten zat. Eén van de belangrijkste
vragen die Deepak stelt is: waarom zijn we op aarde? Waarom leven we eigenlijk,
wat is de zin van het leven? </div>
<div class="MsoNormal">
Om de beurt vertelden we wat in ons was opgekomen bij het
overdenken van deze vraag. De één had een nog diepzinniger antwoord dan de
ander. Tot de laatste aan de beurt was. Zij keek een beetje verbaasd de kring
rond terwijl ze zei: ‘Ik had zoveel moeite met het beantwoorden van deze vraag,
ik snapte de zin van deze vraag helemaal niet goed. Er is voor mij maar één
antwoord op mogelijk. We zijn hier op aarde om er te zijn.’ </div>
<div class="MsoNormal">
Stel je voor een groepje van zes vrouwen die respectvol naar
elkaar luisteren maar waar toch ook heel enthousiast gepraat wordt, veel wordt gelachen
en soms door elkaar gekletst. Ineens was het helemaal stil. Iedereen keek naar
I. En I. keek terug. ‘Ja, sorry, ik vraag mezelf dit soort dingen nooit af. Ik
denk dat dit boek daarom voor mij ook zo moeilijk is. Zo sta ik niet in het
leven.’</div>
<div class="MsoNormal">
Eigenlijk begon ze zich te verontschuldigen voor haar
antwoord dat zo verschilde van dat van de anderen. Dat was totaal niet nodig.
In mij deed haar antwoord juist iets opwellen. Al sinds jaren bezig met
psychologiseren, analyseren, het zoeken naar ‘het’ doel van mijn leven, bezig
met het benutten van mijn talenten, van het werken aan zingeving en het
begeleiden van cliënten die op zoek zijn naar zingeving. </div>
<div class="MsoNormal">
Ineens was daar iemand die zich daar totaal niet mee bezig
hield. Uiteraard stelden we haar vragen. Kwam het dan echt nooit in haar op om
zich af te vragen wat de zin van het leven was? Had ze dan geen twijfels over
de dagelijkse terugkerende beslommeringen die soms nutteloos leken? Niet op die
manier, zei ze. Als ze twijfels had over de sleur in haar werk, poogde ze een
variatie in het werk in te brengen. Maar het deed haar niet peinzen over de zin
van het leven.</div>
<div class="MsoNormal">
Helaas stuurde ze later een email dat ze zich terugtrok uit
de leesclub omdat ze had gedacht dat we andere boeken zouden lezen. Ze voelde
zich ongemakkelijk bij zoveel gespit en gemorrel aan het bestaan. Ze was op
meditatieles gegaan omdat ze zich moeilijk kon ontspannen. Niet om diepe
spirituele waarden te onderzoeken.</div>
<div class="MsoNormal">
Als ik overdenk welke bijeenkomst mij het best is
bijgebleven van alle keren dat de leesclub tot nu toe bijeen is geweest, is het
die bewuste avond. Zo eenvoudig: we zijn hier op de aarde om er te zijn. In
feite zit alle diepgang in dat antwoord ook al kon I. dat zo niet zien. We zijn
hier om er te <i>Zijn</i>. Een groot
verschil met wat we eigenlijk veelal zien: dat we hier op aarde lijken te zijn
om te doen. Alsof we human doings zijn, in plaats van human beings. Zijn wie je
bent, daar gaat het om. Vrijelijk, zonder angst jezelf ontwikkelen. Je zelf
Zijn. Je hoeft niets te worden, je niet te vergelijken. Je bent al. Je hiervan
bewust worden, daar gaat het volgens mij om.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Martine Clausen, vol zin. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-90114201025254220532013-03-10T21:19:00.006+01:002013-03-10T21:22:45.134+01:00Pats weg!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
De hele dag door maken we keuzes en nemen we beslissingen. De meeste onbewust en misschien minder belangrijk. Zal ik vandaag naar de kapper of morgen is geen megabesluit. Op een dag besloot ik om niet meer naar het journaal te kijken en geen kranten meer te lezen. Dat was een keuze gemaakt met een categorische instelling, maar die bleek al te rigoureus. Soms kom je binnen als het journaal aan staat en dan komt het voor dat je onwillekeurig ook mee kijkt.<br />
Afgelopen week was ik met mijn dochter in Londen. Zij gaat daar studeren. <br />Net als in ons land heb je in Engeland gratis kranten. Er is er eentje ‘s morgens, <i>de Metro</i>, en ‘s avonds weer eentje, <i>The Evening Standard</i>. Om in Londen van A naar B te komen is de metro, the underground, het makkelijkste vervoermiddel. Die ‘ tube’ (buis) zoals hij hier ook veel genoemd wordt, ligt bezaaid met gratis kranten. Afijn, u raadt het al: ik ging er in lezen. Ook uit pure nieuwsgierigheid over wat ze zoal in dit land belangrijk lijken te vinden. Vol afschuw las ik dat er een groep toeristen in Luxor om het leven was gekomen, omdat de luchtballon waarin zij een toertje boven de stad maakten, in brand vloog. Er zaten wat Engelse toeristen in en daardoor werd een en ander breed uitgemeten in de krant. Met foto’s van opgewonden enthousiaste gezichten voor ze opstegen en al.<br />
De volgende dag stond er in de krant dat er een man van 47 was aangevallen door een haai ergens bij Nieuw Zeeland en was omgekomen. Zijn lijk werd niet eens gevonden omdat de zee daar te diep was, of omdat die haaien hem helemaal hadden opgepeuzeld.<br />
Daarnaast stond de krant bol van de bomaanslagen en oorlog en andere ellende, naast sport en beroemde mensen en dergelijke.<br />
Een paar jaar geleden was ik ook in Luxor. We zouden toen een ballontochtje gaan maken, alleen het kon niet doorgaan omdat er een verbod op luchtballonvaren was. Wie weet, als dit toen niet het geval was geweest, dat ik ook in zo’n onveilig ding was gestapt.<br />
Ik bemerkte de afgelopen dagen dat ik regelmatig aan die omgekomen mensen heb moeten denken. Zij waren lekker een week op vakantie.<br />
Vanochtend stond er in de krant dat Joran van der Sloot toch wel spijt had van zijn moorden en eigenlijk de nor wel uit wilde omdat hij een gezin wilde stichten. Pardon?<br />
Gisteren liep ik door een park, fantastisch mooie eeuwenoude bomen. Een prachtig meer. Watervogels die kwetterden toen we langsliepen. Er waren geen andere mensen in het park. Het was al wat later in de middag. Ineens kwam een stel hertjes tevoorschijn. Wilde. Ze schrokken op van de knisperende dode bladeren waarover wij liepen. Alert bleven ze stil staan. Wij ook. Toen ineens sprongen ze het bos in. <br />De grond was bezaaid met sneeuwklokjes. Grote dikke bossen vol. Het was zo vredig.<br />
De natuur is zo prachtig. Hoe triest dat de mensheid er zo een absoluut zootje van maakt. <br />Vanochtend stond er in de krant dat er een miljoen liter olie per jaar wordt geloosd in de Noordzee.<br />
Waar zijn we mee bezig?<br />
<br />
Martine Clausen, bezorgd<br />
<br /></div>
Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-22293348295340066532013-02-06T16:32:00.000+01:002013-02-08T16:37:23.383+01:00Gewone Mensen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTcYxsM5-67LeSPB70BAbHikK2qcejCmczPzz6tmQMUjizv8DKCmI3lQZDfAqiudXxe4wNsa8GZI2z6qN5YxCg4NW9IWvAM-yDVpxmOXZMeGHb0VIaF9uPmgKwH0TF7kqmA_8o3FH3k3g/s1600/9789023476061.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTcYxsM5-67LeSPB70BAbHikK2qcejCmczPzz6tmQMUjizv8DKCmI3lQZDfAqiudXxe4wNsa8GZI2z6qN5YxCg4NW9IWvAM-yDVpxmOXZMeGHb0VIaF9uPmgKwH0TF7kqmA_8o3FH3k3g/s1600/9789023476061.jpg" title="De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry" /></a></div>
Zojuist heb ik het boek<i> De </i><i><span class="title">onwaarschijnlijke</span> Pelgrimstocht</i> van Harold Fry gelezen. Sinds lang heeft een boek me niet meer zo geraakt. Behalve prachtig geschreven, is het ook een boek dat tot nadenken stemt. Het gaat over een gepensioneerde man die op een dag een brief krijgt van een oud-collega die op sterven ligt. Ze lijdt aan uitgezaaide kanker. Ze wilde hem nog even gedag zeggen en bedanken voor vroeger. Harold heeft al jaren niet meer aan haar gedacht. Hij schrijft een kaartje terug en gaat de deur uit om het te posten. Hij koopt een postzegel bij de garage en het meisje van de garage vertelt hem over een tante die ook aan kanker ten onder zou gaan volgens de artsen. Maar dat die tante nu, 10 jaar later, nog altijd leefde omdat ze vertrouwen had. Harold krijgt dan ineens het idee dat hij zijn collega van vroeger op moet gaan zoeken. Maar hij moet lopend gaan. Hij belt de hospice en zegt dat hij er aan komt en dat zijn collega op hem moet wachten. Alleen hij woont in Zuid Devon (zuiden van Engeland) en zij zit in een hospice helemaal in het noorden. Dus honderden kilometers ver weg. Hij begint gewoon te lopen. Hij belt nog even naar huis en zegt het tegen zijn vrouw. Die snapt er niets van maar hij hangt op en gaat. Hij heeft een winddicht regenjack aan en verder zijn bootschoenen. En dan gaat hij.<br />Onderweg komt hij allerlei mensen tegen. Gewone mensen als jij en ik. En omdat Harold zo gewoon is en eenvoudig zegt dat hij lopend naar zijn collega gaat, vertellen mensen ook iets over zichzelf. Omdat hij niet bedreigend is en hen accepteert zoals ze zijn.<br />Het is een boek dat je aan het denken zet over het leven. Dat ieder mens zijn eigen verhaal heeft. Dat ieder mens zijn best doet op zijn eigen manier. Dat ieder mens zijn eigen verdriet en drama heeft en dat je aan de buitenkant van iemand niet kan zien wat zijn verhaal is.<br />Het maakt dat je nooit meer wil oordelen over een ander. En dat je nooit meer negatieve gedachten zult hebben over je ‘saaie buren van een paar deuren verderop die de hele dag achter de geraniums zitten’.<br />Het maakt dat je inziet dat jouw leven ook een aaneenschakeling is van gebeurtenissen waar je maar mee moet zien om te gaan en waarmee je omgaat op jouw manier. Niet goed, niet slecht, gewoon jouw manier.<br />Heeft het leven zin? Dat kunnen wij ons afvragen. Dat doet Harold op een gegeven moment ook. Hij loopt door het land en komt steeds andere plaatsen en mensen tegen.<br />En als hij voorbij is gekomen, zijn de mensen hem dan vergeten? Hij zal het nooit weten.<br />Zijn de mensen die wij ooit zijn tegengekomen, in de bus, bij de supermarkt, op straat, waarmee we een praatje maakten, ons vergeten? Vast. Of niet. Het maakt niet uit. Het leven is een beweging.<br />Het verleden kan een enorme impact hebben op ons leven. Tot ver in de toekomst kan het ons bepalen. Om afstand te kunnen nemen van zaken die ons bezwaren en die we niet meer kunnen veranderen, zit er maar één ding op. In het hier en nu komen. Met je aandacht naar het huidige moment met je beide voetjes op de vloer.<br />Ik heb het boek uit. Ik kijk uit het raam. Ik voel mij verwant. Verwant met een fictieve figuur uit een verhaal. Hij raakt mij. Ik wou dat ik Harold op kon gaan zoeken. Dat gaat niet want hij bestaat niet. Maar overal kan ik mensen tegen komen. En die kan ik tegemoet treden. Net als Harold laat zien. Zonder oordeel, vriendelijk, open, niet overdreven nieuwsgierig, maar ook niet afwijzend. Integer.<br />Ja, dat kan ik doen.<br /><br />Martine Clausen, onder de indruk</div>
Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-34334726280312887122013-01-06T15:18:00.000+01:002013-02-08T16:12:57.302+01:00Ontdekking<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Afgelopen zondag wandelde ik over de Singel in Amsterdam. Ik was op weg naar het Joods Historisch Museum. Ineens merkte ik op dat mensen een kerk binnen gingen, rechts van mij. Ik volgde hun voorbeeld. De kerk heet de Krijtberg. Niet alleen had ik nog nooit van deze kerk gehoord, hij was me zelfs nog niet eerder opgevallen.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbevcPrIeaZwrenNrEO4-3voNXZKNF4IXDnriCDcGLB962v4U7x9Vo7lmJdaWSJjKOT2Kvv3ltR9ZwhmN9rRB0Yt4jDJOmpslMod9r8fvg9lwdOAfwug86cpgkbQyNhFnKWJ3120HOpws/s1600/geitenboerderij+049.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="De Krijtberg, Amsterdam" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbevcPrIeaZwrenNrEO4-3voNXZKNF4IXDnriCDcGLB962v4U7x9Vo7lmJdaWSJjKOT2Kvv3ltR9ZwhmN9rRB0Yt4jDJOmpslMod9r8fvg9lwdOAfwug86cpgkbQyNhFnKWJ3120HOpws/s200/geitenboerderij+049.png" title="De Krijtberg, Amsterdam" width="149" /></a>Waarschijnlijk omdat ik meestal over het Spui richting Leidsestraat loop en niet over dit stuk van de Singel, en misschien ook omdat de kerk er van de buitenkant een beetje streng en donker uitziet. Zo zie je maar weer dat je nooit op de buitenkant van dingen af moet gaan.<br />
Eenmaal binnen belandde ik midden in de zondagochtenddienst. Die was al aardig aan de afrondende hand. De geur van wierook kwam me tegemoet. Daarnaast werd ik overspoeld door een gevoel van bewondering en verwondering. Bijna ademloos nam ik de pracht van deze kerk in me op. Prachtig gebrandschilderde ramen, rijk gedecoreerde randen van schilderwerk langs pilaren, zuilen en dakgewelf. Alles in, zo te zien, perfecte staat.</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2dosEFtGpXcxLQk70ZPNXQ77QrtjNHEbIexPlTVvqI1iarlWtNU6paVVAN1B6M9reCroqReaT3wGdPEDXp3HowM4UzpBy8HShL93syOYDdIieJ7bpQfYA-RAOJvPMNbRhsLzEXNAWeiw/s1600/geitenboerderij+047.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="De Krijtberg, Amsterdam" border="0" height="148" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2dosEFtGpXcxLQk70ZPNXQ77QrtjNHEbIexPlTVvqI1iarlWtNU6paVVAN1B6M9reCroqReaT3wGdPEDXp3HowM4UzpBy8HShL93syOYDdIieJ7bpQfYA-RAOJvPMNbRhsLzEXNAWeiw/s200/geitenboerderij+047.png" title="De Krijtberg, tijdens de dienst, Amsterdam" width="200" /></a>Achteraf verbaas ik me er over dat ik me op dat moment niet verbaasde dat de kerk helemaal vol mensen zat. Je hoort toch over de leegloop in kerken, maar dat was hier niet te merken. Nu moet ik zeggen dat het kleine stukje dienst dat ik meemaakte heel mooi was. De ijle stem van de priester die in Latijn zong, de diepe klanken van het koor, de klank van de gelovigen die meezongen en af en toe het geluid van het schuifelen als er geknield werd voor gebed, of als weer werd opgestaan voor gezang.<br />
<br />
En dan het licht! Naast een heel aantal kerstbomen met veel lampjes, viel er een prachtig licht door de glas-in-lood ramen. Het gevoel dat mij bekroop was esoterisch. <br />
Waar ik ook ben, als ik langs een kerk loop en hij is open, dan stap ik naar binnen. Kan me niet schelen wat voor geloofsgemeenschap het is. In kerken heerst een energie die goddelijk is, spiritueel. Zo voel ik het. Dat is de grondtoon, als het ware.<br />
Natuurlijk is die energie nog meer voelbaar als er een mis gaande is. Vooral als ik niets van die mis versta, dan kan het mij ergens beroeren.<br />
<br />
Als ik het wel versta dan ga ik in mijn hoofd zitten redeneren en wellen er tegenwerpingen, bezwaren en dergelijke in me op. Dat hoofd is de stoorzender. In feite is datgene wat wij verstand noemen, een bedrieger. Iets dat ons continu in de maling neemt en zand in de ogen strooit. <br />
Afijn, de Krijtberg is een kerk van de Jezuïetenorde. Las ik later pas, hoor. Op Google. En toen moest ik wel glimlachen, want na het intermezzo in de Krijtberg, liep ik dus door naar het Joods Historisch Museum (JHM), een Joodse Synagoge. Qua religie ben ik totaal analfabeet, ik geef het eerlijk toe. Niet religieus opgevoed en er nooit op gestudeerd.<br />
Eerlijk gezegd ging ik naar het JHM om een expositie van Sal Meijer te bekijken. Schilderijen van iemand die van Amsterdam hield en van katten. Bij aankomst bleek dat het JHM een synagoge is die prachtige informatie geeft over wat het inhoudt om Joods te zijn, de diensten, gebruiken en bijbehorende parafernalia. <br />
Een zeer leerzame dag dus voor deze religieus analfabete. Bovendien was er een tentoonstelling over voeding in het Jodendom.<br />
<br />
De energie in de synagoge voelde ook licht. Het werd erg druk. Ik realiseerde mij dat de wereld zo divers is. Met het entreebewijs van het JHM kon je ook de Portugese Synagoge bekijken aan de overkant. Een imposant gebouw. <br />
Terugwandelend over de gracht bekeek ik de deuren van de panden. De bordjes met namen, bedrijven, ook daar weer zoveel diversiteit.<br />
Ineens kwam het diep bij mij binnen. Onze wereld, onze aarde, is een bron van mogelijkheden. Je kunt alle kanten op. Wat je ook maar wenst, daar kun je je aandacht op richten. Het is zonde om je bezig te houden met iets wat je niet gelukkig maakt. Je kunt dat loslaten en je richten op waar je blij van wordt. Alles is mogelijk.<br />
Wat een rijkdom.<br />
<br />
Martine Clausen, blij.
</div>
Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-67605992805238380412012-09-30T14:59:00.000+02:002013-02-08T15:00:49.408+01:00Spreeksels<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Nu volgt een stukje over nu. Volgens de Clausengoeroe: Mata Amritanandamayi Devi, maw. Amma, is het verleden geen plaats die aandacht behoeft in onze gedachtewereld.<br />
Zijnde het verleden en daarom voorbij is het raadzaam om het los te laten en het bewustzijn te richten op het enige dat van belang is, namelijk het heden. Gebeurtenissen die ooit plaats hadden neigen naar conditionering van gevoel en gedrag en verduisteren de vreugde die elk moment vanuit de bron van ons hartchakra opborrelt, doch onopgemerkt zou blijven, als wij onze gedachten vullen met herhaalsels van vroeger.<br />
Welk een wijze woorden. En hoe bizar dat wij gewone stervelingen zoveel moeite hebben eea toe te passen, zelfs nu we weten hoeveel geluk dit ons zou opleveren. Voor ons is het verleden een soort supermagazijn gevuld met grote en kleine evenementen die we Zelf hebben meegemaakt ons derhalve tot ervaringsdeskundigen bombarderend op allerlei gebied. Zij het groots en belangrijk (zelden) of klein en onbetekenend (meestal).<br />
De sappigste anekdotes ontspruiten aan dit soort ervaringen en kleuren gesprekken in het heden toch stellig als regenbogen aan donkere wolkenhemel.<br />
Alhier een klein voorbeeld van recentelijk beleefd synchronistisch ongelofelijke aard dat de lezer wellicht tot uitroepen van oh en ah kan bewegen. <br />
Afgelopen zomer trok de Clausen-Clan minus één richting Franse Rivièra. De voortdurende regen gepaard met Arctische temperaturen noopten tot deze kilometerrijke onderneming. Vader, moeder en dochter trokken per auto en caravan in het gezelschap van Tante A het asfalt op. Waar, zo vraagt men zich in gemoede af, is dan de jongste telg van dit gezin gebleven? <br />
De bofkont werd afgeleverd op Schiphol alwaar hij met zijn rugzakje door een vliegtuig naar het exotische India werd getransporteerd. De blaag ging een maand naar Amma’s ashram in Kerala. <br />
Door velerlei medemensen werd weemoedig het hoofd geschud aangezien zij grote gevaren aan hun gedachtefirmamenten voorzagen voor een jongmens van slechts 16 lentes jong, zo vernamen we her en der in onze omgeving. <br />
Zo bezien was het een vermetel besluit, maar hij wilde naar Amma en gelijk de drang van de Spin Sebastiaan, was hij niet te stuiten. <br />
Bovendien vonden wij het een zeer goed plan aangezien de omgeving van een heilige als Amma als de meest veilige plaats op aard kan worden beschouwd, althans dat vinden wij. We zouden gevieren zijn afgereisd, ware het niet dat zuslief niet naar India wilde en wel naar de zon. U begrijpt het dilemma der ouders. Kortom aldus geschiedde.<br />
Ik als moeder had mijn zoon graag vergezeld. Gezeten aan de Méditerranée zo blauwe kust in de schaduw van de weldadige knalzon die, het moet gezegd, in deze regionen uiterst betrouwbaar is en dus des zomers gewoon dagelijks de gele kop opsteekt, dit in tegenstelling tot de wispelturige aard van het flauwe door wolken verscholen schertsvertoninkje dat wij in de lage landen hoogst zelden mogen ervaren. Zoals gezegd, gezeten mij in de warmte wentelend wijdde ik menig gedachte aan zoonlief die zeer voorspoedig gevaren was en zich na een dagje reizen zeer verheugde in de armen van onze spirituele Moeder en genoot in de internationale leefomgeving van de ashram. <br />
Wij gunden hem deze ervaring van harte. Vorig jaar waren we daar gedrieën, en had hij zich als een vis in het water gevoeld. Ook nu was hij weer zo gelukkig dat dit gegeven alleen al de vreugde en liefde in onzer in Europa achtergebleven harten deed opwellen.<br />
Het aparte was, dat, ook al was ik niet lijfelijk bij hem, het leek alsof mijn wezen en mijn ziel toch daar bij in de ashram waren, of in elk geval een deel van mij. Zo droomde ik meerdere malen van Amma, dacht ik heel veel aan haar en vertrouwde haar mijn zoon toe met al mijn vertrouwen en overgave. Dit alles tussen de zwem-, zon-, winkel-, markt- en Côte D’Azur bedrijven door.<br />
Dochterlief vermaakte zich prima. Zij wilde warmte en bruin kleuren en mondaine plaatsen als Cannes, St Raphaël en St Tropez werden herhaaldelijk bezocht. <br />
Vader vond het heet en bewoog zo min mogelijk ondertussen lezend en luierend en genietend van de zon. <br />
Tante A had op de camping een gebouwtje gevonden alwaar medecampinggasten hun uitgelezen al dan niet beduimelde tijdschriften achterlieten en nam dagelijks verschillende magazines mee naar ons emplacement. <br />
Dochterlief, die een voorliefde voor mode en styling heeft, kon hiermee haar hart ophalen. Ik las een boek met leringen van Amma en er was letterlijk en figuurlijk geen wolkje aan de lucht. Af en toe vroeg ik mij af of Bob darshan (omhelzing) zou krijgen die dag en liet mijn gedachten dan de vrije loop. Hij had al een paar keer gebeld en een aantal bijzondere ervaringen met Amma met me gedeeld. Ik dacht dan dat Amma in oktober weer naar ons land toe zou komen en dat stemde me zeer gelukkig. Aldus mijmerend met een glas koel water binnen handbereik zei mijn dochter ineens:‘Mam, je staat in dit tijdschrift.’<br />
Verbazing maakte zich van mij meester. Welk blad was dat dan? Ik dacht aan een grap en verwachtte een foto van een Orang Oetan of iets soortgelijks.<br />
‘Yeah right,’ antwoordde ik derhalve op sceptische toon.<br />
‘Nee echt, kijk maar.’ De schat meende het. Dus ik stond op en ging kijken. En lezer, I kid thee not, daar op de foto stond Amma die darshan gaf, die een vrouw omhelsde, een vrouw met blonde haren. Te weten, moi.<br />
Het tijdschrift was een blad waar ik nog nimmer van vernomen had. De Quest. Het artikel ging over geluk en wat dat inhield voor ieder individu. Er stond niets in over Amma, alleen maar het opschrift bij de foto dat zei dat zij zoveel mensen omhelsde om liefde te delen hetgeen haar geluk schonk. Ik vroeg aan mijn gezinsleden, Tante A incluis, of ik dat écht was en ze snoven luid mij op die manier doen wetend dat ik niet zo’n onzin moest kletsen, aangezien ik toch zelf wel zag dat ik dat was. Er ging een keten van gedachten door me heen: hoe is het mogelijk? ik zit hier in Zuid- Frankrijk, toevallig op deze camping die we niet hebben besproken, Tante A pakte zomaar wat tijdschriften mee, ik was in gedachten erg veel bij Bob en Amma, af en toe bedenkend dat ik graag bij hen was geweest. Bovendien had ik a) deze foto nooit gezien, b) wist ik niet eens dat er een foto van mij met Amma was, c) laat staan dat die ooit in de Quest zou komen te staan.<br />
En dus wist ik dat het waar was. Amma is overal. Ze liet mij op haar manier weten dat ze ook bij mij was. Ook al was ik niet met mijn fysieke chassis bij haar in India. Dat hoefde niet, ze was al bij mij. Zo is Amma bij al haar kinderen en zorgt ze voor je. De ultieme Moeder.<br />
En ja, dit is afgelopen zomer gebeurd. En ja, dat is dus het verleden. En nee, ik ben niet van plan om dit ooit te vergeten. Het is te mooi, te veelzeggend. Het is geweldig.<br />
<br />
Martine Clausen, dankbaar.</div>
Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-77781699084959578952011-11-22T16:52:00.001+01:002011-11-22T18:48:53.710+01:00God zal mij wel redden...<i>Tijdens een overstroming stijgt het water snel. Een man staat voor zijn huis tot zijn enkels in het water. Er komt een vrachtauto voorbij. De chauffeur roept: ‘Stap snel in want het water stijgt.’ ‘Nee hoor roept de man terug, God zal mij redden.’ Aangezien het water stijgt gaat de man naar de eerste etage van zijn huis. Het water staat nu tot aan het raam. Er komt een motorboot voorbij en de mensen in de boot roepen dat de man snel het raam uit moet klimmen zodat hij mee kan met de boot. ‘Nee hoor, hoeft niet, roept de man, God zal mij wel redden.’ Het water stijgt almaar hoger en de man moet op zijn dak klimmen. Daar komt een helikopter langs en de piloot gebaart dat de man snel in moet stappen. Weer weigert de man roepend dat God hem zal redden. De man verdrinkt. Eenmaal in de hemel vraagt hij kwaad aan God: ‘Waar was U nou? Ik was er van overtuigd dat U me zou redden!’ God glimlacht en antwoordt : ‘Ik stuurde je een vrachtauto, een motorboot en een helikopter en jij weigerde ze allemaal!’</i>
Wellicht ken je dit verhaaltje wel. Heb je zelf ook wel eens iets dergelijks meegemaakt? Ik wel. Vorige week tijdens Amma’s bezoek aan Londen. Ik zat met een vraag die ik aan Amma wilde stellen. Aangezien Amma als alwetende incarnatie van de Goddelijke Moeder ons verleden, heden en toekomst kan overzien leek het mij wel zo handig als ik haar mijn brandende vraag zou stellen. Ik had maar één probleempje: ik durfde niet.
In Milaan bedacht ik dat ik nog maar even zou wachten. In Houten had ik het te druk, maar omdat Amma zo lief naar me had geglimlacht tijdens de Arati, bedacht ik mij dat ik in Mannheim de kans zou grijpen. In Mannheim zag ik er toch maar weer van af. Zoveel mensen willen haar vragen stellen, ze is al zo druk bezig, ze zal ook wel vreselijk moe zijn… allerlei van dit soort gedachten gingen door me heen en maakten dat ik de vraag niet stelde.
Samen met mijn 16 jarige zoon was ik bij Amma’s programma in Londen. We waren ingedeeld bij de flower seva (vrijwilligerswerk). Een heerlijke seva, in de zaal, het blaadje voor blaadje afpellen van rozen voor Amma’s prasad (als je een omhelzing van Amma krijgt, geeft ze je een snoepje in een bloemblaadje). We vonden het een kadootje.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGg8qXyVN5cliE8Odlq5PvzhcE72UPTPYMo6-COSpwIaRgculn5qUoxFfCyTVPVzGOqNXPVBgT6yeW4FeS9zBVFjhDHbI2sm6oNuPifJmK27Xk5_i_ia-T_LYEmWQCAxsxFE-ADLMKQHo/s1600/flowerseva.com" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="166" width="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGg8qXyVN5cliE8Odlq5PvzhcE72UPTPYMo6-COSpwIaRgculn5qUoxFfCyTVPVzGOqNXPVBgT6yeW4FeS9zBVFjhDHbI2sm6oNuPifJmK27Xk5_i_ia-T_LYEmWQCAxsxFE-ADLMKQHo/s320/flowerseva.com" /></a></div>
Ik had mijn zoon verteld dat ik eigenlijk met een vraag zat. Nou, zei hij, dan stel je die toch. Ik vertelde ook dat ik niet durfde. Dat vond hij ongelofelijk. ‘Aan Amma kun je alles vragen, Mam, je weet toch dat zij alleen maar liefde is.’ Ja, dat wist ik wel, maar ik voelde me toch nog bezwaard. De dag van Devi Bhava (laatste dag van het programma) kwamen we ’s morgens de zaal inlopen en daar liep net Br. Shubamrita. Een van Amma’s monniken. Bob (mijn zoon) zei: ‘Mam, kom we vragen het aan hem. Hij kan dan jouw vraag aan Amma stellen.’ Ik weigerde. ‘Nee, zei ik, laat me er nog even over denken, het is nog vroeg en we hebben de hele dag en nacht nog.’ Ik zag de scepsis in mijn zoons ogen maar hij liet het zitten. Aangezien de bloemen voor flower seva er nog niet waren konden we eerst even dicht bij Amma gaan mediteren alvorens aan het werk te gaan. Er waren 2 plekjes op de eerste rij. Na een poosje stootte mijn zoon me aan. ‘Mam, al die mensen die daar in de rij op de grond links van Amma zitten hebben een briefje in hun hand. Zij gaan een vraag stellen. Waarom ga je ook niet in die rij zitten?’ Inderdaad, ik zag hoe mensen met een briefje naar de grote swami gingen. Hij stelde hun vraag aan Amma en vertaalde voor hen haar antwoord. De rij was vrij lang, er zaten zeker tien mensen. Ik zei tegen mijn zoon dat ik er over na zou denken, maar ik liet het zitten. Onderweg naar de bloemen seva desk, kwamen we een jonge Chinese vrouw tegen die Bob bij Amma had ontmoet. We maakten een praatje en mijn zoon zei haar dat ik met een vraag zat voor Amma. Hij zei: ‘Net zoiets als jouw vraag indertijd.’ Ze keek me belangstellend aan en ik zei haar dat ik Amma’s zegen voor iets dat ik wilde ondernemen wilde vragen. Daarop vertelde ze me een verhaal over hoe zij het had aangepakt en hoe Amma haar haar zegen had gegeven waardoor ze een boek had kunnen publiceren in Hong Kong. ‘Je kunt in meditatie gaan en vanuit je hart je vraag stellen, dan zal Amma je antwoorden’ zei ze tegen mij. Een paar uur later ‘s avonds zat ik op een hoek op het podium terwijl Amma met Devi Bhava bezig was. Ondertussen herhaalde ik in mijn hart mijn vraag aan haar. Een Française die ik in de ashram had ontmoet kwam naast me staan en omhelsde me. ‘Il faut prendre le temps pour s’aimer’ zei ze (we moeten de tijd nemen om lief te zijn voor elkaar). Ze vroeg hoe het met me ging. Ik vertelde haar dat de dag voortschreed en ik nog altijd mijn vraag niet had gesteld. Ik vertelde haar ook dat ik geen uitsluitsel had gekregen van de astrologe en dat ik eigenlijk confuus was. ‘Oh, je moet niet naar die astrologe luisteren. Die is niet altijd even helder hoor. Dat hangt van allerlei factoren af. Je kunt het beste je vraag op een briefje schrijven en hem meenemen in je hand als je voor darshan gaat. Als Amma het briefje aanraakt dan is je vraag al gezegend omdat alles wat door Amma wordt beroerd gezegend is.’ Dat klonk in mijn oren haalbaar. Ik schreef een briefje en stak het bij me.
Veel later gingen mijn zoon en ik voor een gezamenlijke omhelzing. Het was prachtig. Ik had het briefje in mijn hand. Amma zag het toen ik knielde. Mijn zoon had een paar koekjes voor haar mee. Ze nam een hapje, gaf hem een hapje en vervolgens mij een hapje. Dat was heel mooi. Ik besloot dat ik niet verder zou zeuren en wilde opstaan en hield het briefje vast. Maar Amma pakte het ineens uit mijn hand. Ze keek er naar en probeerde het te lezen, alleen had ik het in het Nederlands geschreven. Dus gaf ze het aan de vrouw die achter haar stond. Die las het maar snapte het niet, ze raakte wel Amma er mee aan, en stopte het in een doos. Dat voelde als een gemiste kans. Als ik het in het Malayalam had laten vertalen had Amma het zo kunnen lezen en mij antwoord kunnen geven. Dat vertelde ik aan mijn zoon. Hij zei: ‘Ik ga nu naar Br. Shubamrita.’ De monnik stond inderdaad net op het podium. Mijn zoon stelde hem de vraag. De monnik vroeg toen aan mij waar ik de zegen voor nodig had. Ik vertelde het hem. Hij zei dat hij zou proberen de vraag aan Amma te stellen.
Ik ging zitten mediteren op het podium. Even later liep hij voorbij. Hij zei niets en ik liep de andere kant uit. Het was een verkeken kans. Niets aan te doen. Gewoon een jaar wachten.
Devi Bhava was om 9.30 afgelopen. We hadden Amma uitgezwaaid. Ik voel me dan altijd erg verdrietig. Ook al weet ik dat Amma niet alleen maar een lijfelijke aanwezigheid is en altijd bij je als je aan haar denkt, toch is het moeilijk als ze gaat. Ik liep weer naar binnen. Daar zag ik Br. Shubamrita, ik glimlachte naar hem, en hij naar mij. Ik zag in zijn ogen dat hij iets wilde zeggen, maar ik liep door. Ik wilde hem niet bezwaren omdat ik aannam dat hij wilde zeggen dat er gewoon geen tijd was geweest voor mijn vraag. Het was gewoon pech gehad.
Een uurtje later zaten we in de auto, moe maar voldaan op weg naar het hotel. Ik vroeg mijn zoon of hij iedereen gedag had gezegd hetgeen hij beaamde.
‘Oh ja, Mam, toen ik net weg liep, toen kwam ik Br. Shubamrita nog tegen. Hij zei tegen me dat hij je vraag aan Amma heeft gesteld. Amma antwoordde dat je je plannen een beetje kunt uitwerken en helder opschrijven, en als je die dan aan haar laat zien, dan zal ze ze zegenen…’
Op de valreep, had ik dan toch nog antwoord van de Goddelijke Moeder. Met een grote grijns op mijn gezicht staarde ik uit het raam en zag de Londense etalages aan mij voorbij schieten. Toen schoot ik in de lach. Ik voelde me net de man uit het verhaaltje aan het begin van dit stukje die maar steeds niet in de gaten had dat God al die tijd al voor hem aan het zorgen was…Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-90241466357524354392011-11-08T22:35:00.000+01:002011-11-08T22:35:41.746+01:00MindfulnessMijn cliënt is vertrokken. De tijd was om. Ik haal opgelucht adem. Zo, dat was de laatste voor vandaag. Ik zet de deur van mijn werkkamer open en laat frisse lucht binnen stromen. Ik kijk uit over de vijver en merk een gevoel van gejaagdheid in mezelf op.
Ik leer aan cliënten en cursisten om mindful naar zichzelf en hun emoties te kijken. Dat kan ik alleen maar doen omdat ik het eerst zelf met vallen en opstaan geleerd heb. Ik lokaliseer eerst het gejaagde gevoel in mijn lichaam. Ik voel het in mijn maagstreek. Ik zie het in mijn hoge ademhaling en ik voel het in mijn onrustige gedachten. Ook kijk ik naar mijn dag. Wanneer is dit gevoel in mij ontstaan? Het was er niet de hele dag. Nee, het kwam op toen mijn laatste cliënte er was. Hmm. Was zij dan zo onrustig? Ogenschijnlijk niet. Maar inwendig waarschijnlijk wel. Ik vond cliënte vandaag ontwijkend, ze keek me niet recht aan, ze zat meer op het puntje van haar stoel. Ja, de cliënte was onrustig. Ben ik dan nu onrustig geworden omdat zij het was? Alsof het besmettelijk was en ik het heb overgenomen? Of was ik al onrustig en is het alleen maar verergerd door het gesprek? Of was zij helemaal niet onrustig maar was ik het en ontweek ik haar blik?
Mindful kijk ik naar mijn gedachten die dus nu van de hak op de tak springen. Mindful kijken is van een afstandje toezien wat zich in je aandient zonder het te onmiddellijk te hoeven veranderen. Als een getuige naar jezelf kijken en daarbij niet oordelen. Opmerken wat er al is en dat er gewoon even laten zijn. Racende gedachten, een gejaagd gevoel in de maag, een snelle ademhaling. Het mag er gewoon even zijn. Daarna kan ik ervoor gaan zitten en het proberen te analyseren, maar later pas. Eerst alleen maar toekijken. Dat alleen al geeft een gevoel van ruimte.
Een automatische respons die de meeste mensen hebben als zich in hen iets onwenselijks aandient is: het moet weg. En dat moet nu. Onmiddellijk gaat een mechaniek van oplossingsgerichtheid en verwijdering in werking. Zodra we verkouden zijn moeten we vitamines en sinaasappels, zodra we hoofdpijn hebben een aspirientje, zodra we een klacht hebben gaan we naar de dokter en van de dokter willen we een pil zodat ‘het over gaat’. Maar kijk eens naar ons mede natuurbewoners, een kat bijvoorbeeld. Als onze kat een kwaal heeft komt ze niet miauwend bij mij klagen en vragen om een oplossing. Nee, ze zoekt een rustige plek en gaat liggen en slapen. De kwaal mag er zijn. Ze neemt rust en heel vaak verdwijnt de kwaal zonder mijn inmenging.
Ik kijk mindful naar mijn gejaagde gevoel. Het is oké, het mag er zijn. Mijn blik glijdt over de vijver. De zon doet het water schitteren en een waterhoentje scharrelt tussen de planten. Dat is er ook en daar kijk ik ook mindful naar, dat wil zeggen met aandacht. En ineens wordt alles lichter.Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-67645333778821163052011-10-05T00:12:00.002+02:002011-10-05T08:11:43.558+02:00Mata Amritanandamayi DeviBijna is het zover. Nog 14 dagen en dan is ze weer in Nederland. De voorbereidingen zijn in volle gang. Meer dan 450 vrijwilligers helpen mee om haar bezoek aan ons land zo goed mogelijk te laten verlopen. Allemaal mensen die vanuit hun liefde voor haar heel hard werken, meestal naast hun baan en hun dagelijks leven. <br />Ze zal 3 dagen bij ons zijn. Tijdens die dagen verwachten we rond de 15000 bezoekers. Althans zoveel waren het er vorig jaar, maar het is heel goed mogelijk dat het er nu veel meer zullen zijn. Die mensen zullen uit heel de wereld komen. Ze moeten eten en drinken en slapen en zullen een gratis ticket halen om een omhelzing te kunnen ontvangen. Dat moet in banen geleid worden en daar is hulp bij nodig. Er zullen gezinnen komen met kleine kinderen, en mensen die slecht ter been zijn. Er moet gekookt, geserveerd, afgewassen, en schoongemaakt worden. Kleding moet worden gewassen en er moeten toiletten schoongemaakt worden. Er moeten parkeerwachten zijn die het verkeer in banen leiden. Er zijn zoveel verschillende klussen, teveel om op te noemen. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKIy0yeg6Z6FOFADIulceqFVAXMWfQzbNd2BJaF40XZtinE8oQxvUXsH04vcXbCAA-vHNNXxtBp5DmKlRsmmwQoj_Z1Cu25qV-v4FkcGpNOdAjsvtjlK6U0BELidTGVH9Iby98McjP3aw/s1600/Darshan_01.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 229px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKIy0yeg6Z6FOFADIulceqFVAXMWfQzbNd2BJaF40XZtinE8oQxvUXsH04vcXbCAA-vHNNXxtBp5DmKlRsmmwQoj_Z1Cu25qV-v4FkcGpNOdAjsvtjlK6U0BELidTGVH9Iby98McjP3aw/s320/Darshan_01.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5659766100295141714" /></a><br />En als zij er eenmaal is, dan is ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig met het omhelzen van mensen. Iedereen die bij haar komt wordt ontvangen met vriendelijkheid en is volledig welkom. Ze ziet letterlijk iedereen als haar kind. Haar zoon of haar dochter. En dat voel je als je in haar armen ligt. Ongeacht religie, politieke overtuiging of afkomst. Ongeacht status of leeftijd. Ongeacht wat je op je kerfstok hebt. Haar liefde is als een rivier die voortdurend stroomt. Een stroom die niet in te perken is. Het is onvoorwaardelijke liefde. Onbeschrijfelijk. Iets dat je nog nooit hebt meegemaakt. Iets dat mensen tot tranen toe roert. Voordat mensen bij haar komen zijn ze verwonderd en hebben ze vragen: hoe kan dat nou? Ze kent je toch niet eens? Hoe kan ze je dan vol liefde omhelzen? Maar het hoe is niet uit te leggen. De enige die dat werkelijk begrijpt is zij. Ze is de onvoorwaardelijke goddelijke moederliefde in persoon. Een verlichte geest zonder ego. Een voorbeeld voor een ieder die haar ontmoet. Met geen pen te beschrijven ook al doet men soms een poging. Behalve alle liefde die ze aan de honderden duizenden mensen die bij haar komen schenkt, staat ze aan het hoofd van een wereldwijde liefdadigheidsorganisatie die hulp biedt bij rampen in de hele wereld. Die talloze projecten uitvoert, allemaal door vrijwilligers. Een organisatie die de allerarmsten helpt en waar geen geld aan de strijkstok blijft hangen. Alles geïnitieerd en gerealiseerd door die kleine Indiase vrouw die het toonbeeld is van zelfdiscipline, van motivatie, van opoffering, van kracht, maar ook van eenvoud, van bescheidenheid, van vriendelijkheid en van onbaatzuchtigheid. Zelf heeft ze niets nodig. Ze geeft alleen maar. Dag in dag uit. Ze is onze Goddelijke Moeder Amma, en wij, haar kinderen, zien reikhalzend naar haar aankomend bezoek uit. <br />Om Amritheshwaryai Namah.Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-68928720558339411052011-10-04T22:52:00.005+02:002011-10-04T23:31:16.820+02:00Kopje theeEven naar de bio-drogist geweest. Appelazijn gehaald. Toch nog ook maar even bij AH naar binnen gewipt. Druiven en ananas gehaald. En een biologische reep chocola. Puur. Er overspoelt mij een weldadig gevoel. Ik heb mijn kopje Earl Grey gezet. Echte Earl Grey gekocht in en meegenomen uit Engeland. Daarin heb ik een wolkje melk gedaan. En nu mag ik dat opdrinken van mezelf. <br />Ik ga er even voor zitten. Het eerste slokje is het lekkerst omdat alle verwachting uitkomt. De smaak is precies goed, de temperatuur exact hoe ik het lekker vind, lekker warm. Volledig tevreden drink ik mijn thee. Aangezien ik zojuist de in mijn ogen verantwoorde chocola heb gekocht, eet ik daar ook een stukje van. Het smaakt heerlijk.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtUvDgsmEdkq6DoPOC2_qExlvJqiBucKqB93bI859eygkOfWj2AAmzVKhbcUR8tfsWuIpiwZuIo-EpGcvvoHWzAMYXQ2P8FnUzVEGqU9hKKXdfgyhGO8R0xyLIlUwcGhmJG31ApI-PG4A/s1600/kopje+thee.com"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 124px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtUvDgsmEdkq6DoPOC2_qExlvJqiBucKqB93bI859eygkOfWj2AAmzVKhbcUR8tfsWuIpiwZuIo-EpGcvvoHWzAMYXQ2P8FnUzVEGqU9hKKXdfgyhGO8R0xyLIlUwcGhmJG31ApI-PG4A/s320/kopje+thee.com" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5659752049752280818" /></a><br />Ik ben totaal voldaan. Wat een genot. Zo iets eenvoudigs, en daar zo van genieten.<br />In mijn dagelijks leven ben ik mij altijd bewust van hetgeen ik in mijn lichaam deponeer. Voor mij geen uitstapjes naar snackbars of andere fast-food tenten. Sinds ik mij meer en meer in spiritualiteit verdiep beschouw ik mijn lichaam als mijn unieke voertuig hier op aard. Dat komt neer op het volgende: in mijn kleine autootje dat draait op benzine zal ik nimmer diesel gieten. Dan gaat ze protesteren en daarom krijgt ze wat ze nodig heeft. Aangezien dat zeer goed werkt, doe ik hetzelfde met mijn lijf. Ik giet er zo min mogelijk in wat er niet in hoort. Zo werd mij tijdens mijn verblijf in een ashram in India door een Ayurvedische arts aangeraden om geen koeienmelk meer te drinken. Toen moest ik wel even slikken omdat ik onmiddellijk aan mijn Earl Grey met just a spot of milk dacht. Hij ried me sojamelk of rijstemelk aan. Ik had daar een hard hoofd in. Toch volgde ik zijn advies op. Ik eet nu organische muesli met rijstemelk ’s morgens. En dat is nog lekker ook. Dus van de week probeerde ik eens een kop thee met rijstemelk. Maar nee, dat smaakte toch echt heel anders. Vooral omdat die rijstemelk nogal zoet is. Ik besloot toen krachtig dat de Ayurvedische arts voor wat betreft mijn thee de boom in kon. Hij zei dat zwarte thee constipatie in de hand werkt. Dat geloof ik grif. Maar één à twee kopjes per dag zullen mij niet hardlijvigen. Ik heb nu van die kleine pakjes houdbare melk die kinderen wel mee naar school nemen. Speciaal bestemd voor mijn wolkje in de Earl.<br />Wat een genot. Het beste moment op mijn dag. Die tevredenheid is balsem voor mijn ziel. Dat weet ik zeker.Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-85814693847384350742010-09-11T12:34:00.002+02:002010-09-11T12:37:58.442+02:00GedachtenVorige week gaf ik weer de eerste meditatiebijeenkomst na de zomervakantie. Er was een aardige opkomst. Veel nieuwe gezichten. Toen we begonnen werd het al gauw stil. Door die stilte werden geluiden kenbaar. Een brommer, een trein, het tikken van een klok. De stilte stak er schril bij af. Door de stilte hoorde ik ook mijn eigen stem. <br />Osho maande ons al om de waarnemer te worden van onszelf. Een zeer heilzame bezigheid. Een veelgehoorde klacht van mensen die gaan mediteren is dat ze hun gedachten niet ‘uit’ kunnen zetten. Ze beschrijven hun gedachten als geluiden die dwars zitten en waar ze horendol van worden. Nu hebben ze besloten om de stilte op te zoeken en worden ze daarbij gestoord door de herrie van de gedachtestroom.<br />Ineens besefte ik dat een gedachte geen geluid geeft. Hij komt voorbij in je bewustzijn, maar hij maakt geen geluid. Er gaat geen bel als er een gedachte voorbij drijft. Nog een geluk anders zou je continu geplaagd worden door duizenden fluitketels. Waarom fluitketels? Omdat gedachten elkaar zo snel afwisselen dat er amper ruimte tussen te ontdekken is en er dus een aaneensluitende bel zou luiden. Alsof er een fluitketel afgaat. Maar een gedacht is niet als een bel, ook niet als een brommer. Het geluid van een brommer of een trein heeft een kenmerk dat bij de gedachtestroom nagenoeg ontbreekt. Aan die geluiden zit een begin, een midden en een eind. Aan de schier eindeloze gedachtestroom lijkt geen eind te komen.<br />En toch zijn gedachten ook stil. Waar ze vandaan komen is onduidelijk. Uit de kosmos, zou ik denken. We vangen ze op met onze hersenantenne, maar aan de andere kant vraag ik mij af waarom ik dan mijn gedachten opvang en niet die van een ander. Of misschien pik ik er alleen gedachten uit die mij bekend zijn. Wie weet. <br />Dus gestoord worden in onze meditatie door gedachten is best apart. Ze maken geen geluid en toch ergeren we ons eraan. Sterker nog ze maken ons zo onrustig dat we de meditatie vaak niet eens vol kunnen houden. We worden dus onrustig door iets wat geen geluid maakt, maar dat ons wel uit balans kan brengen. Iets dat wel actief is en waarvan we niet precies weten waar ze vandaan komen. Wanneer je veel last hebt van een overdosis gedachten, dan ervaar je ze ook daadwerkelijk in je hoofd. Terwijl allang bekend is dat gedachten niet door onze hersenen gecreëerd worden, net zomin als het geheugen in ons hoofd zit, zit de gedachte ook niet in je hoofd maar het voelt net alsof ze er wel in zitten. En niet alleen voelen we ze, het lijkt wel alsof we ze horen.<br />Waardoor komt dat dan? Tja, ik zit hier ook nu pas over na te denken, want ik heb nogal wat bezigheden gehad afgelopen week, maar ik vermoed dat dit komt omdat we aandacht schenken aan die gedachten. Ze gaan met ons op de loop. Het is alsof onze gedachtestroom de baas is over ons. En niet andersom. En inderdaad, veelal zijn wij niet de baas over onze gedachten. Dus klagen nieuwe mediteerders over het feit dat ze ‘gek’ worden van hun eigen gepieker. Dat ze helemaal niet afgeleid willen worden door dat gepeins, maar dat het ‘gewoon vanzelf’ gaat. Maar dat kan veranderen. We kunnen bewust kiezen waarop we onze aandacht richten. Wij zijn in feite de waarnemer, en wij kunnen zelf uitmaken waar we met onze aandacht heengaan. We hoeven ons niet als een willoos slachtoffer van gedachteterreur mee te laten slepen. Wij zijn mondig genoeg, krachtig genoeg. Daar ligt het dan ook allemaal niet aan. Het gaat er om dat wij ook bewust genoeg zullen moeten worden. Als we althans die gedachten de baas willen worden. <br />In principe moet het mogelijk zijn om alles om te draaien. Met wat oefening zou het moeten kunnen dat we gaan zitten op de bank met een wierookje om nu eens een half uurtje te gaan denken. En niet zoals het nu gaat: een half uurtje mediteren. <br />Mediteren is eigenlijk een staat van alert gewaarzijn. Een helder aanwezig zijn in de onthechte staat van het bewuste spirituele wezen dat wij zijn. Meditatie is een levensstijl die verder gaat dan twee keer per dag een half uurtje met je ogen dicht in de lotushouding zitten. Een mooie overdenking, vind ik, zo aan het begin van het nieuwe seizoen.<br />En hoe is het met jou, lezer? Ook zo’n denkhoofd? Hoeft dus niet. Alle gewoontes zijn niet meer dan dat: een gewoonte. En gewoontes kun je veranderen of afleren. <br />Succes voor deze maand.<br />Martine Clausen, leeg-hoofd. Reactie? martineclausen@gmail.comMartinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-72838969551736311802010-03-11T16:27:00.001+01:002010-03-11T16:30:53.310+01:00In the flowAlweer 4 dagen voorbij. Zomaar omgevlogen. Inmiddels al een aantal medehuurders ontmoet. Allemaal heel leuke mensen en we hebben 1 ding gemeen, we zijn met zijn allen ontzettend creatief. Ik heb heel erg het gevoel dat dit voor mij precies de juiste plek is. Het voelt alsof ik hier thuis ben. Al die creatievelingen waar ik veel van op kan steken. Zo vertelde Reina, die kunstschilder is, dat ze elk jaar minimaal 200 bezoekers krijgt tijdens de open atelierroute, en toen zei ze out of the blue dat ik ook mooi open huis zou kunnen houden en mijn werk kon laten zien. Als ik dan folders neer zou leggen dan zouden de mensen zeker toestromen naar mijn schildercursussen.. Ik moest lachen, ze was zo vol vertrouwen. <br />Mijn directe buurvrouw werkt in een arts and crafts store en heeft hele mooie spullen in haar atelier. Aan de overkant van de gang, zit een andere schilder, hij stapt soms de gang in om van een afstand naar zijn werk te kunnen kijken. Hij heeft een kleinere ruimte dan ik en bekommert zich er niet om dat zijn vloerbedekking vol met acrylverf zit die er niet meer uitgaat. <br />Ikzelf heb vanmorgen een stuk zeil van 2x4 gekocht en dat onder mijn ezels geplaatst. Daarna ben ik de tafelpoten van de tafel, die ik gister van mijn moeders buurvrouw kreeg, gaan schilderen. Het is een oud barrel, maar met die mooie rode poten kan hij bij mij prima dienst doen. Het ruikt nu lekker naar olieverf. Ik had het raam open en de zon scheen naar binnen. Ik voelde me zo ontzettend heerlijk. Helemaal in mijn element. <br />In de gang kwam ik mijn rechterbuurman tegen, hij heeft samen met een andere knaap een internetbedrijfje. Ze maken films. Hij kwam even bij mij kijken en ik even bij hem. Hij bewonderde de ruimte en de gezellige inrichting en was vol lof over mijn Gandhi schilderij. Hij vroeg of ik ook werk verkocht. Ik zei hem dat ik dat hoopte te gaan doen. Ik droom nu gewoon heel wild!<br />Verder gaat alles fantastisch, ik zit helemaal in de flow. Gisteren heerlijk met Jan aan ons radioprogramma gewerkt. De laatste van de 7 wetten van Deepak behandeld. Hij kwam ook mee hier naar toe om te kijken en vond het prachtig. Ook heb ik Esther te pakken weten te krijgen en zij wil me wel helpen met mijn ideetjes voor wat dingen die ik gemaakt heb. Waar het toe leidt weet ik niet, maar ik geniet ervan dat het zo gemakkelijk loopt. Niet omdat ik gemakzuchtig ben, maar omdat dit ‘in the flow’ zijn betekent. En dat voelt zo heerlijk.<br /><br />Nog even over die nervositeit van maandag en dat wegkruipgevoel. Ik was er om 9 uur, om 10 uur kwam mijn cliënt. Het gevoel was acuut verdwenen en is niet meer teruggeweest. Het wegkruipgevoel is ook gesmolten als sneeuw voor de zon. Gewoon aanvangszenuwtjes. Dat was al.Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-41007056184414800912010-03-08T16:22:00.000+01:002010-03-11T16:27:18.435+01:00De eerste dag..Vanmorgen 7.30 op en 8.40 de deur uit. Eerste werkdag in mijn nieuwe praktijkruimte. Het moge belachelijk lijken, maar ik ben nerveus. Het is mijn plek, ik huur het, er zit niemand op mijn lip mee te kijken en ik besta het om de zenuwen te hebben. Typical!<br /><br />Allereerst doet de wifi het niet. Is dat omdat de juffrouw van de balie er nog niet is? Geen idee, ik zal het aan Erik vragen. Die weet daar wel raad mee.<br /> <br />Ik zit achter mijn tafel met Agatha (mijn laptop). Het is wel erg licht met al die tl lampen. Ik weet niet hoe dat voor een cliënt is. Moet ik even inventariseren. Als ik hier zo zit voel ik me erg zichtbaar. Op zich is dat ook weer onnodig, ten eerste kan er niemand bij me naar binnen kijken, ten tweede so what, maar ja, dat oude wegkruipgevoel bekruipt me in alle kruiperigheid, de gluiperd. <br />Onzichtbaar willen zijn, een soort natuurlijke verdediging in geval van nervositeit. Is dat kinderachtig? Ik vind van niet, het is een in mijn kindertijd aangeleerd verdedigingsmechanisme. Ik herken het en laat het er gewoon zijn. <br /><br />Ik ga een thermos thee zetten, straks komt mijn eerste cliënt in mijn nieuwe praktijk. Klinkt dat niet goed? Dat klinkt HEEL erg goed!Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-92218727145207413202010-03-02T12:29:00.000+01:002010-03-12T12:30:28.231+01:00Magie of magisch denken?Gister lag ik lekker in mijn bed en hoorde mijn zoon onder de douche gaan. Zo’n 14 jarige is een fenomeen op zich. De ene keer ligt hij de hele dag in bed te X boxen en douchet helemaal niet, en de andere keer blijft hij er veel te lang onder staan. In gedachten zei ik ‘Nou, Bob, nu ben je wel schoon!’ en grappig genoeg draaide hij onmiddellijk de kranen dicht. Ik draaide me nog een keertje lekker om. Vanochtend stond hij weer onder de douche en herhaalde het ritueel zich. Wederom dacht ik: ‘Nu ben je wel klaar Bob’ en ja hoor, hij stopte gelijk. Gistermorgen kwam ik aanfietsen bij de brug aan het eind van de Lelielaan, ik keek naar de brug en dacht: nu gaat hij dicht. En verdomd hij ging nog dicht ook! <br />Is dat alles toeval of heb ik een toverstok in mijn hoofd? Waarschijnlijk is het wat mijn zoon en mij betreft gedachtenoverbrenging, Voor wat betreft de brug…. Tja..<br /><br />Vorige keer verzocht ik op deze plaats om een werkruimte, inmiddels heeft het welwillend Universum mij op mijn wenken bediend. Erik had iets gevonden en was wezen kijken met de verhuurder. Ik kon niet mee omdat ik moest werken. Hij kwam thuis en zei dat hij een goede plek voor me had gevonden. Hij had foto’s gemaakt en liet ze zien. Ik was niet enthousiast. Op grond van de foto’s dacht ik bij mezelf dat dit het niet was. Nu is Erik zo’n zachtaardige lieverd. Hij zal niet stampvoetend aandringen en mij een eigenwijze dondersteen noemen. Op zijn manier maande hij mij om toch in elk geval even te gaan kijken. ‘Nou, ik ga niet met die makelaar hoor’, zei ik. ‘Ik rijd er wel gewoon langs.’ De dag daarvoor was ik namelijk met een makelaar bij een pand wezen kijken. Prachtig hoor daar niet van, maar te duur en ik kreeg een heel verhaal over me heen. Afijn, ik rijd dus naar het pand waar Erik die morgen geweest was. Ik keek door de deur naar binnen, maar kon er niet in, ik zag ook niemand, dus pech. Ik besloot om maar even rond het pand te lopen, had ik toch nog iets gezien. Misschien kon ik door een raam ergens gluren of zo. Ik liep er om en kon niet veel ontdekken. Dus liep ik maar weer terug. Net toen ik de hoek om kwam zag ik iemand de deur ingaan. Als een haas rende ik er achter aan en tikte net op tijd op het glas. Een mevrouw opende de deur. Ik legde uit waarvoor ik kwam en zij bleek ‘toevallig’ degene te zijn die de sleutel van de ruimte die te huur stond had. Ze gaf me even een rondleiding. Het bleek een mooie grote ruimte en het pand bleek gevuld met allemaal creatievelingen. Ik besloot de ruimte te nemen. Het is groot genoeg om individueel met mensen te werken, maar ook heerlijk cursus te geven en dan is er nog plek voor schildersezels en mijn spullen voor de creatieve therapie. <br /><br />Nog zo’n staaltje:Afgelopen zondag reed ik er in de auto langs om de plek aan mijn dochter en een vriend te laten zien. Aangezien ik nog geen sleutel had kon ik ze de binnenkant niet laten zien. De vriend stapte uit de auto en ging het trapje op. Hij keek naar binnen en precies op dat moment stapte er iemand de gang in die hem zag. Diegene deed de buitendeur open. Hij bleek ‘toevallig’ degene die dit weekend van ‘mijn’ ruimte gebruik zou maken omdat hij portretfotograaf is. Hij liet ons binnen en showde ons het hele gebouw. Daarna liet hij ons de ruimte zien die ik ga huren en demonstreerde op de koop toe zijn kunst aan ons in de vorm van het nemen van een professionele portretfoto van mijn dochter. Mijn vriend die amateurfotograaf is en hij konden het prima samen vinden.<br />Als ik een seconde later aan was komen rijden dan had dit alles niet kunnen gebeuren.<br />Dat moet wel synchroniciteit zijn. In elk geval is het geen toeval. Of zou het een staaltje van de wet van de aantrekkingskracht zijn waarover de laatste jaren zoveel geschreven wordt?<br /><br />In elk geval ging ik er gister op het fietsje naar toe om de sleutel te halen, het is hooguit 7 minuten fietsen van mijn huis. Het was 1 maart. Het heeft de afgelopen weken steeds geregend maar gister niet. De zon straalde aan de hemel. <br />Een nieuw begin mensen. Het voelt goed!Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-81862326017505783432010-02-06T16:10:00.000+01:002010-03-12T12:28:39.180+01:00VraagMensen, ik zit met wat vraagtekens. Net als jullie heb ik me ook al jaren in het spirituele verdiept. Ik heb geen idee hoeveel boeken ik daar al over gelezen heb, maar het zijn er heel veel. Af en toe heb je weer een nieuwe hype. De Celestijnse Belofte sloeg destijds in als een bom, voornamelijk ook bij velen die nog niet zo spiritueel georiënteerd waren, denk ik. En de Ongewoon Gesprek met God boeken natuurlijk ook. En dan recentelijk de boeken van The Secret. Dit laatste boek belooft gouden bergen. Daarom vond het ook zo gretig aftrek. Van mijn mentor Deepak Chopra, naar wie ik heel goed heb geluisterd, heb ik goed begrepen dat alles in het leven onderhavig is aan een aantal wetmatigheden. Een daarvan is de wet van oorzaak en gevolg. Als je onbaatzuchtig bent en geeft zonder terug te verlangen, dan zit je in wezen snor, want dan komt alles wat je nodig hebt bij je terug. Vooral als je doet wat bij jouw dharma in dit leven hoort, dan moet alles moeiteloos naar je toe stromen. Je dharma is in feite jouw weg. Als je ontdekt wat je passie is en als je die volgt en daar iets mee doet wat je ook met anderen kunt delen, dan ben je in dharma. <br />Nu dacht ik dat ik zo leefde. Met mijn echtgenoot besloten wij indertijd niet voor carrière te gaan, maar voor een veilige thuishaven voor onze kids. Dus leverden we een dikke portemonnee in om thuis te kunnen zijn voor onze spruiten. Geen moment spijt van gehad, houdt u mij aub ten goede. In die tijd hebben we veel dingen gedaan op vrijwillige basis. Zo schreef ik bijvoorbeeld 8 jaar lang een column zonder daar betaald voor te krijgen. Ik vond dat helemaal niet erg. Sterker nog ik schrijf zo graag dat ik blij toe was dat ik het ergens in kwijt kon waar mensen het konden lezen. <br />Nu moet ik zeggen dat ik me onlangs realiseerde dat Nederland barst van de columnisten, die ook leuke dingen schrijven, en die daar wel voor betaald krijgen. Wat ik nu niet zo goed snap is het volgende: ook al is schrijven mijn passie, en ben ik wanneer ik het doe in dharma, toch levert mij dat geen inkomen op. Ben ik nu zo stom dat ik dit niet snap? Waarschijnlijk wel.<br />Ik heb een rotsvast vertrouwen in het Universum en weet dus dat er voor mij gezorgd wordt. Daarom heb ik mezelf maar voorgehouden dat schrijven dus blijkbaar toch niet mijn dharma is. Ik begrijp het niet echt vooral omdat ik er zo van geniet, maar ik accepteer dat ik het niet begrijp omdat ik weet dat we nu eenmaal te klein zijn om het grote geheel te overzien. Ik moet loslaten dat ik dingen niet snap. Het is oké.<br />Nu kan ik best accepteren dat schrijven mijn dharma niet is, jammer, maar helaas. Maar ja, dan ga ik omdat ik nu eenmaal zo ben, natuurlijk op zoek naar wat wel mijn dharma is. Ik neem aan dat dit dan tweeledig moet zijn. Ik houd heel erg veel van mensen helpen en dus is counselling en vooral spiritueel coaching iets wat ik graag doe. Ik ben er ook goed in, dus in zoverre klopt het dharma-technisch, zal ik maar zeggen. Tevens kan ik niet zonder tekenen en schilderen en klodder heel wat weg zo op mijn zoldertje. Ik kan dat niet helpen, ik moet het doen en ik ben dus zo’n beetje een crea bea. Niets mis mee, heerlijk om te doen en waarom weet ik dat dit ook mijn dharma is? Omdat ik er wanneer ik er mee bezig ben de tijd mee uit het oog verlies. Sterker nog ik vergeet gewoon te eten als ik schilder en het toppunt van bewijs dat dit mijn dharma is, is dat ik mijn thee vergeet op te drinken. Dat laatste is echt tekenend (geintje, woordgrap..) want ik ben verslaafd aan thee. <br />Nu ik dus voor mezelf denk te weten dat dit mijn pad is heb ik een ruimte nodig om dit te kunnen uitoefenen. Het werken met cliënten en het schilderen behoeft een plek. Aangezien mijn echtgenoot afgelopen jaar heeft overleefd en weer vrolijk rondloopt, leek het ons een goed plan om nu op zoek te gaan naar een ruimte voor mij. Opgewekt gingen we het internet op en bezochten alle makelaars websites en allerlei andere sites op zoek naar een werkruimte annex atelier. Het liefst in Koog aan de Zaan, of Wormerveer of zo. Ik had over de Koog gereden en er stonden allerlei bordjes te koop. Niet erg veel bordjes met te huur. Maar we struinden geduldig de een na de andere website af. En ook al waren we zeer opgewekt, na niet al te lange tijd zakte de moed ons in de schoenen, want de prijzen die we tegenkwamen waren zo ontzettend hoog. Eigenlijk absurd. Voor ons onbetaalbaar. <br />Nu is mijn vraag de volgende: heb ik het dan toch weer fout? Is dit ook niet mijn dharma? Hoe kom ik erbij om dit te vragen? Wel, als het Universum het voor mij noodzakelijk zou vinden om dit pad te lopen, waarom zorgt het er dan niet voor dat er een werkplek is die wij wel op kunnen brengen? <br />Mensen, weten jullie het antwoord? <br />Mensen, tobben jullie ook zo met dit soort vragen waar je geen duidelijk antwoord op krijgt? <br />Mensen, weten jullie soms een plek die voor mij geschikt zou zijn ?<br /><br />Martine Clausen, zoeker.Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-81011669128608383882009-12-25T12:28:00.009+01:002010-01-08T18:12:46.457+01:00Bedankt..En zo belanden we alweer aan het einde van 2009. Tja mensen, het ene jaar is het andere niet. Soms zit je in situaties waar nooit een einde aan lijkt te komen en dan toch, op een dag, is het verleden tijd.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJrusnvPmyLLMO68GsYLfAYSWOiTXNoivj7MwBfGIOwQGbTqv7uDy9wq40GoTXovorxcyuK4UjMHoiHU8xQboSg9r0xCr3f0r3y-5kJZl0dLzNWsHupY9TE8dEk8Cy9PW-wnfIYWnNa7w/s1600-h/2009_022.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 229px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJrusnvPmyLLMO68GsYLfAYSWOiTXNoivj7MwBfGIOwQGbTqv7uDy9wq40GoTXovorxcyuK4UjMHoiHU8xQboSg9r0xCr3f0r3y-5kJZl0dLzNWsHupY9TE8dEk8Cy9PW-wnfIYWnNa7w/s320/2009_022.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424417610439496466" /></a><br />Zo kun je in retrospectief terugkijken op narigheid en een zucht slaken, denkend dat het kiele kiele is geweest en dat het allemaal goed is afgelopen. Dat zou een logische menselijke reactie zijn.<br />Wanneer je dan de balans opmaakt en je blessings gaat counten, dan kun je die ook altijd weer terugvinden in het geheel.<br />Wij kiezen ervoor om het gehele afgelopen jaar als een blessing in disguise te zien. Onverwachte meevallertjes zien we met zijn allen vaak als mazzeltjes of als geluk bij ongeluk. Het is ons echter gebleken dat wanneer je in een crisis in je leven belandt, dit een gelegenheid is. Een gelegenheid om jezelf te leren kennen. Je veerkracht, je emoties, je zwakheden en je sterke punten. Je vindt uit waar je op steunt en af en toe zie je het gewoon niet meer zitten. Behalve dat je jezelf leert kennen ontdek je ineens dat je het niet alleen hoeft te doen. Ineens wordt de betekenis duidelijk van het woord medemens. Eén van de aller-belangrijkste dingen die wij dan ook geleerd hebben afgelopen jaar, toen Erik zo ziek was, is de betekenis van het woordje samen.<br />Aanvankelijk wilden Erik en ik met zijn tweetjes aan zijn genezing werken, maar uiteindelijk gaven wij ons over aan het woordje samen. De huisartsen, de chirurgen, de verpleegkundigen, de thuiszorgmedewerkers, de laboranten, de apotheek medewerkers, al die mensen die we niet eens allemaal persoonlijk gezien hebben, hebben samengewerkt aan het genezingsproces.<br />Behalve alle mensen uit de medische wereld waren daar de buren, de familie, vrienden, kennissen en totaal onverwachte mensen die ons hun steun betuigden, die voor ons kaarsjes hebben gebrand en die zelfs voor ons hebben gebeden.<br />Dan waren daar voor de kinderen hun vrienden, ouders van hun vrienden waar ze konden slapen en eten, mensen op school om hen op te vangen en te steunen.<br />En we hoefden nergens om te vragen. Als vanzelf gebeurde het. Al die mensen die voor ons klaar hebben gestaan, zonder daar iets voor terug te verwachten. Een onvoorwaardelijk geven. Als een onzichtbaar raderwerk van liefde. Dat is wat wij afgelopen jaar hebben mogen ervaren.<br />Het werd ons duidelijk dat net zoals een lichaam een geheel is van delen dat samenwerkt, miljoenen cellen die één organisme in stand houden. Of zoals een bloem bestaand uit wortels, stengel, blaadjes en bloem op de steel, toch één geheel is, het ook zo met ons mensen is. We staan niet allemaal los van elkaar. We zijn met zijn allen één. Een ervaring waar wij ons dit jaar zeer van bewust zijn geworden.<br />Bovendien heeft het afgelopen jaar vriendschappen verdiept en zelfs heel nieuwe vriendschappen opgeleverd. Heel dierbare vriendschappen die anders nooit ontstaan zouden zijn.<br />We willen iedereen dan ook heel erg bedanken. Aan iedereen die in 2009 ook maar een seconde aan ons gedacht heeft, uit mededogen, steun, en misschien medeleven. En aan hen die dit jaar zo ontzettend veel voor ons gedaan hebben, praktisch en actief.<br />Heel erg bedankt voor je aanwezigheid. We zijn je dankbaar. Alle kaarsen die we deze kerst branden, en geloof ons dat zijn er veel, zijn voor jullie.<br /><br />Vanuit liefde en licht en onuitsprekelijke dankbaarheid<br /><br />Martine, Erik, en kidsMartinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-85929957834497445992009-12-03T14:59:00.011+01:002009-12-09T13:46:27.035+01:00Twee kanten<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7R6bM2rvJ0Ms1wczbzPEbPq1JzPhMpFRcMxl_BiIZ1GhJdacVmADptLDhTpwrab8g3vplc2s64ROKnKTL8rTtlL6Kx0V4bDH3rnsSEjIJRt6hzQftxQQNJG8xTpgMfbaupv0c4PnTjSs/s1600-h/blog_IMGP7058_2.png"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: right; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7R6bM2rvJ0Ms1wczbzPEbPq1JzPhMpFRcMxl_BiIZ1GhJdacVmADptLDhTpwrab8g3vplc2s64ROKnKTL8rTtlL6Kx0V4bDH3rnsSEjIJRt6hzQftxQQNJG8xTpgMfbaupv0c4PnTjSs/s320/blog_IMGP7058_2.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413213440137211442" border="0" /></a>Tom is groot. Hij is echt mannelijk om te zien, stevig, goed gespierd. Pikzwart haar. Heel zacht haar. Hij is vrij zwaar, maar zeker niet te dik. Hij ziet er gewoon heel goed uit. Tom is echt wat je noemt een mooie jongen. Bovendien heeft hij zijn karakter mee. Vriendelijk, aanhalig zelfs, eigenlijk een lieverd. Een echte persoonlijkheid. Ja, zo kan ik Tom het best omschrijven.<br />Wat mij dan ook opvalt in deze stoere kerel is het feit dat er toch zo'n dualiteit in zijn karakter schuilt. Als je hem in contact met zijn zus Mimi ziet, dan valt op dat hij heel intolerant is. Mimi is zo mogelijk nog zachtaardiger dan Tom. Ze heeft zo'n heel makkelijk en plooibaar karakter dat nooit op de voorgrond zal dringen. Heel bescheiden. Juist daardoor is het opmerkelijk dat Tom het toch wel vaak op haar voorzien heeft. Hij kan haar maar met moeite in zijn buurt velen. Wellicht dat er in het verleden tijdens hun jeugd iets heeft plaats gevonden dat zijn gedrag naar haar zou kunnen verklaren. Met zijn nichtje Mientje kan Tom veel beter opschieten. Zij is een paar jaar jonger dan Mimi (Mimi is bedroevend jong moeder geworden) maar hij kan met haar echt plezier maken.<br />Als je bedenkt dat Tom totaal verandert als er vreemden zijn, dan is dat eigenlijk heel verwonderlijk. Zodra er een onbekende verschijnt is Tom als een haas vertrokken. Het is te zacht uitgedrukt om te zeggen dat hij zich slecht op zijn gemak voelt bij hen. Nee, hij is ronduit bang. Hij gaat onmiddellijk de kamer uit en komt pas weer tevoorschijn als de kust veilig is.<br />Tom heeft nog een heel aantrekkelijke kant: hij houdt van vrijpotten. Hij vindt het heerlijk om op je schoot te komen liggen. Dan knijpt hij van genot zijn ogen half dicht en gaat snorren.<br />Ik houd van alle drie onze katten, maar Tom is wel een beetje mijn lieveling. Hij heeft altijd een verstopte neus, althans zo klinkt het, waardoor hij meestal een beetje hardop zit te snurken ook al is hij klaar wakker. Tom, onze zwart witte Tuxedo kat, is een beetje speciaal. Hij houdt van spelen en brengt een propje terug als je het weggooit net als een hondje. Bovendien is hij een oordop fetisjist. Hij is gek van oordopjes en gaat zich heel bizar gedragen zodra hij er eentje te pakken heeft. Wellicht is er een steekje aan hem los, maar dat is dan wel een heel leuk steekje.<br />Zo heeft ieder huisdier zijn eigen trekjes wat maakt dat het individuen worden. En precies zo is het bij mensen. Allemaal individuen en aan allemaal wel een steekje los.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTe_PAPtHdaqEFE3BePFNOpQuSjvw5HwTp8hC_OurjdnMSlBbvXCUfzT5_vbQs5lS8KrbNa4NSFh8XpTCk2mrC7SkbLiiAgWSTCMv3BbMwTJ8OoAlxr3z-Yg5GNb_29MXJv4F74RQ52YA/s1600-h/blog_IMGP7057_2.png"><img style="cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTe_PAPtHdaqEFE3BePFNOpQuSjvw5HwTp8hC_OurjdnMSlBbvXCUfzT5_vbQs5lS8KrbNa4NSFh8XpTCk2mrC7SkbLiiAgWSTCMv3BbMwTJ8OoAlxr3z-Yg5GNb_29MXJv4F74RQ52YA/s320/blog_IMGP7057_2.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413216690779327906" border="0" /></a>Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7789352984561125163.post-46604734120088095152009-11-25T18:54:00.009+01:002009-11-26T17:05:35.049+01:00Airco voor de Mind<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQfFKPKQxBcBOwOoow01J687Ot7-tPYFkhRInl2X8Oxip882zh0pAT3kyYi9eKBR2uljdEvsU75uJiyTpSCVJHWP0SF4xRGdVisIGNhw5XPiKGzIqGc7IDfUq_vzvowdAWrHkjJxhEGr4/s1600/hersenpan.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 282px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQfFKPKQxBcBOwOoow01J687Ot7-tPYFkhRInl2X8Oxip882zh0pAT3kyYi9eKBR2uljdEvsU75uJiyTpSCVJHWP0SF4xRGdVisIGNhw5XPiKGzIqGc7IDfUq_vzvowdAWrHkjJxhEGr4/s320/hersenpan.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5408443726385551570" border="0" /></a>Zo, dit is mijn nieuwe blog. De columns waren aan vernieuwing toe. Een nieuw blog leek me een goed idee, verse berichten, geen oud nieuws. Natuurlijk moest het beestje wel een naampje hebben, anders kon je niet registreren voor een blog. Ik koos uiteindelijk voor Hersen-pan en hierbij refereer ik aan de geniale inval van J.K. in Harry Potter. De hersenpan in haar boeken is wat mij betreft de vondst van de eeuw. Als je hoofd vol zit, houd je je toverstok er tegenaan en laat je de overtollige gedachten gewoon afvloeien de hersenpan in. Daar wordt het een soort kolkende brij. Als je de gedachten weer eens nodig hebt, kun je ze terughalen uit de pan, en anders ben je er mooi van af.<br />Regelmatig heb ik in mijn leven bedacht hoe heerlijk het zou zijn als er een scharnier op mijn schedel zou zitten waardoor ik mijn hersenpan kon lichten. Doel van dit device zou dan zijn om de belastende, malende, piekerende stroom gedachten weg te laten lekken de ether in. Helaas is dit om chirurgisch technische redenen nog niet mogelijk gebleken, waardoor ik opteer voor een airco voor de mind in de vorm van dit blog. Waarvan akte.Martinehttp://www.blogger.com/profile/17941031484256814165noreply@blogger.com0