vrijdag 25 december 2009

Bedankt..

En zo belanden we alweer aan het einde van 2009. Tja mensen, het ene jaar is het andere niet. Soms zit je in situaties waar nooit een einde aan lijkt te komen en dan toch, op een dag, is het verleden tijd.

Zo kun je in retrospectief terugkijken op narigheid en een zucht slaken, denkend dat het kiele kiele is geweest en dat het allemaal goed is afgelopen. Dat zou een logische menselijke reactie zijn.
Wanneer je dan de balans opmaakt en je blessings gaat counten, dan kun je die ook altijd weer terugvinden in het geheel.
Wij kiezen ervoor om het gehele afgelopen jaar als een blessing in disguise te zien. Onverwachte meevallertjes zien we met zijn allen vaak als mazzeltjes of als geluk bij ongeluk. Het is ons echter gebleken dat wanneer je in een crisis in je leven belandt, dit een gelegenheid is. Een gelegenheid om jezelf te leren kennen. Je veerkracht, je emoties, je zwakheden en je sterke punten. Je vindt uit waar je op steunt en af en toe zie je het gewoon niet meer zitten. Behalve dat je jezelf leert kennen ontdek je ineens dat je het niet alleen hoeft te doen. Ineens wordt de betekenis duidelijk van het woord medemens. Eén van de aller-belangrijkste dingen die wij dan ook geleerd hebben afgelopen jaar, toen Erik zo ziek was, is de betekenis van het woordje samen.
Aanvankelijk wilden Erik en ik met zijn tweetjes aan zijn genezing werken, maar uiteindelijk gaven wij ons over aan het woordje samen. De huisartsen, de chirurgen, de verpleegkundigen, de thuiszorgmedewerkers, de laboranten, de apotheek medewerkers, al die mensen die we niet eens allemaal persoonlijk gezien hebben, hebben samengewerkt aan het genezingsproces.
Behalve alle mensen uit de medische wereld waren daar de buren, de familie, vrienden, kennissen en totaal onverwachte mensen die ons hun steun betuigden, die voor ons kaarsjes hebben gebrand en die zelfs voor ons hebben gebeden.
Dan waren daar voor de kinderen hun vrienden, ouders van hun vrienden waar ze konden slapen en eten, mensen op school om hen op te vangen en te steunen.
En we hoefden nergens om te vragen. Als vanzelf gebeurde het. Al die mensen die voor ons klaar hebben gestaan, zonder daar iets voor terug te verwachten. Een onvoorwaardelijk geven. Als een onzichtbaar raderwerk van liefde. Dat is wat wij afgelopen jaar hebben mogen ervaren.
Het werd ons duidelijk dat net zoals een lichaam een geheel is van delen dat samenwerkt, miljoenen cellen die één organisme in stand houden. Of zoals een bloem bestaand uit wortels, stengel, blaadjes en bloem op de steel, toch één geheel is, het ook zo met ons mensen is. We staan niet allemaal los van elkaar. We zijn met zijn allen één. Een ervaring waar wij ons dit jaar zeer van bewust zijn geworden.
Bovendien heeft het afgelopen jaar vriendschappen verdiept en zelfs heel nieuwe vriendschappen opgeleverd. Heel dierbare vriendschappen die anders nooit ontstaan zouden zijn.
We willen iedereen dan ook heel erg bedanken. Aan iedereen die in 2009 ook maar een seconde aan ons gedacht heeft, uit mededogen, steun, en misschien medeleven. En aan hen die dit jaar zo ontzettend veel voor ons gedaan hebben, praktisch en actief.
Heel erg bedankt voor je aanwezigheid. We zijn je dankbaar. Alle kaarsen die we deze kerst branden, en geloof ons dat zijn er veel, zijn voor jullie.

Vanuit liefde en licht en onuitsprekelijke dankbaarheid

Martine, Erik, en kids

donderdag 3 december 2009

Twee kanten

Tom is groot. Hij is echt mannelijk om te zien, stevig, goed gespierd. Pikzwart haar. Heel zacht haar. Hij is vrij zwaar, maar zeker niet te dik. Hij ziet er gewoon heel goed uit. Tom is echt wat je noemt een mooie jongen. Bovendien heeft hij zijn karakter mee. Vriendelijk, aanhalig zelfs, eigenlijk een lieverd. Een echte persoonlijkheid. Ja, zo kan ik Tom het best omschrijven.
Wat mij dan ook opvalt in deze stoere kerel is het feit dat er toch zo'n dualiteit in zijn karakter schuilt. Als je hem in contact met zijn zus Mimi ziet, dan valt op dat hij heel intolerant is. Mimi is zo mogelijk nog zachtaardiger dan Tom. Ze heeft zo'n heel makkelijk en plooibaar karakter dat nooit op de voorgrond zal dringen. Heel bescheiden. Juist daardoor is het opmerkelijk dat Tom het toch wel vaak op haar voorzien heeft. Hij kan haar maar met moeite in zijn buurt velen. Wellicht dat er in het verleden tijdens hun jeugd iets heeft plaats gevonden dat zijn gedrag naar haar zou kunnen verklaren. Met zijn nichtje Mientje kan Tom veel beter opschieten. Zij is een paar jaar jonger dan Mimi (Mimi is bedroevend jong moeder geworden) maar hij kan met haar echt plezier maken.
Als je bedenkt dat Tom totaal verandert als er vreemden zijn, dan is dat eigenlijk heel verwonderlijk. Zodra er een onbekende verschijnt is Tom als een haas vertrokken. Het is te zacht uitgedrukt om te zeggen dat hij zich slecht op zijn gemak voelt bij hen. Nee, hij is ronduit bang. Hij gaat onmiddellijk de kamer uit en komt pas weer tevoorschijn als de kust veilig is.
Tom heeft nog een heel aantrekkelijke kant: hij houdt van vrijpotten. Hij vindt het heerlijk om op je schoot te komen liggen. Dan knijpt hij van genot zijn ogen half dicht en gaat snorren.
Ik houd van alle drie onze katten, maar Tom is wel een beetje mijn lieveling. Hij heeft altijd een verstopte neus, althans zo klinkt het, waardoor hij meestal een beetje hardop zit te snurken ook al is hij klaar wakker. Tom, onze zwart witte Tuxedo kat, is een beetje speciaal. Hij houdt van spelen en brengt een propje terug als je het weggooit net als een hondje. Bovendien is hij een oordop fetisjist. Hij is gek van oordopjes en gaat zich heel bizar gedragen zodra hij er eentje te pakken heeft. Wellicht is er een steekje aan hem los, maar dat is dan wel een heel leuk steekje.
Zo heeft ieder huisdier zijn eigen trekjes wat maakt dat het individuen worden. En precies zo is het bij mensen. Allemaal individuen en aan allemaal wel een steekje los.

woensdag 25 november 2009

Airco voor de Mind

Zo, dit is mijn nieuwe blog. De columns waren aan vernieuwing toe. Een nieuw blog leek me een goed idee, verse berichten, geen oud nieuws. Natuurlijk moest het beestje wel een naampje hebben, anders kon je niet registreren voor een blog. Ik koos uiteindelijk voor Hersen-pan en hierbij refereer ik aan de geniale inval van J.K. in Harry Potter. De hersenpan in haar boeken is wat mij betreft de vondst van de eeuw. Als je hoofd vol zit, houd je je toverstok er tegenaan en laat je de overtollige gedachten gewoon afvloeien de hersenpan in. Daar wordt het een soort kolkende brij. Als je de gedachten weer eens nodig hebt, kun je ze terughalen uit de pan, en anders ben je er mooi van af.
Regelmatig heb ik in mijn leven bedacht hoe heerlijk het zou zijn als er een scharnier op mijn schedel zou zitten waardoor ik mijn hersenpan kon lichten. Doel van dit device zou dan zijn om de belastende, malende, piekerende stroom gedachten weg te laten lekken de ether in. Helaas is dit om chirurgisch technische redenen nog niet mogelijk gebleken, waardoor ik opteer voor een airco voor de mind in de vorm van dit blog. Waarvan akte.