Zo kun je in retrospectief terugkijken op narigheid en een zucht slaken, denkend dat het kiele kiele is geweest en dat het allemaal goed is afgelopen. Dat zou een logische menselijke reactie zijn.
Wanneer je dan de balans opmaakt en je blessings gaat counten, dan kun je die ook altijd weer terugvinden in het geheel.
Wij kiezen ervoor om het gehele afgelopen jaar als een blessing in disguise te zien. Onverwachte meevallertjes zien we met zijn allen vaak als mazzeltjes of als geluk bij ongeluk. Het is ons echter gebleken dat wanneer je in een crisis in je leven belandt, dit een gelegenheid is. Een gelegenheid om jezelf te leren kennen. Je veerkracht, je emoties, je zwakheden en je sterke punten. Je vindt uit waar je op steunt en af en toe zie je het gewoon niet meer zitten. Behalve dat je jezelf leert kennen ontdek je ineens dat je het niet alleen hoeft te doen. Ineens wordt de betekenis duidelijk van het woord medemens. Eén van de aller-belangrijkste dingen die wij dan ook geleerd hebben afgelopen jaar, toen Erik zo ziek was, is de betekenis van het woordje samen.
Aanvankelijk wilden Erik en ik met zijn tweetjes aan zijn genezing werken, maar uiteindelijk gaven wij ons over aan het woordje samen. De huisartsen, de chirurgen, de verpleegkundigen, de thuiszorgmedewerkers, de laboranten, de apotheek medewerkers, al die mensen die we niet eens allemaal persoonlijk gezien hebben, hebben samengewerkt aan het genezingsproces.
Behalve alle mensen uit de medische wereld waren daar de buren, de familie, vrienden, kennissen en totaal onverwachte mensen die ons hun steun betuigden, die voor ons kaarsjes hebben gebrand en die zelfs voor ons hebben gebeden.
Dan waren daar voor de kinderen hun vrienden, ouders van hun vrienden waar ze konden slapen en eten, mensen op school om hen op te vangen en te steunen.
En we hoefden nergens om te vragen. Als vanzelf gebeurde het. Al die mensen die voor ons klaar hebben gestaan, zonder daar iets voor terug te verwachten. Een onvoorwaardelijk geven. Als een onzichtbaar raderwerk van liefde. Dat is wat wij afgelopen jaar hebben mogen ervaren.
Het werd ons duidelijk dat net zoals een lichaam een geheel is van delen dat samenwerkt, miljoenen cellen die één organisme in stand houden. Of zoals een bloem bestaand uit wortels, stengel, blaadjes en bloem op de steel, toch één geheel is, het ook zo met ons mensen is. We staan niet allemaal los van elkaar. We zijn met zijn allen één. Een ervaring waar wij ons dit jaar zeer van bewust zijn geworden.
Bovendien heeft het afgelopen jaar vriendschappen verdiept en zelfs heel nieuwe vriendschappen opgeleverd. Heel dierbare vriendschappen die anders nooit ontstaan zouden zijn.
We willen iedereen dan ook heel erg bedanken. Aan iedereen die in 2009 ook maar een seconde aan ons gedacht heeft, uit mededogen, steun, en misschien medeleven. En aan hen die dit jaar zo ontzettend veel voor ons gedaan hebben, praktisch en actief.
Heel erg bedankt voor je aanwezigheid. We zijn je dankbaar. Alle kaarsen die we deze kerst branden, en geloof ons dat zijn er veel, zijn voor jullie.
Vanuit liefde en licht en onuitsprekelijke dankbaarheid
Martine, Erik, en kids
Geen opmerkingen:
Een reactie posten