zaterdag 11 september 2010

Gedachten

Vorige week gaf ik weer de eerste meditatiebijeenkomst na de zomervakantie. Er was een aardige opkomst. Veel nieuwe gezichten. Toen we begonnen werd het al gauw stil. Door die stilte werden geluiden kenbaar. Een brommer, een trein, het tikken van een klok. De stilte stak er schril bij af. Door de stilte hoorde ik ook mijn eigen stem.
Osho maande ons al om de waarnemer te worden van onszelf. Een zeer heilzame bezigheid. Een veelgehoorde klacht van mensen die gaan mediteren is dat ze hun gedachten niet ‘uit’ kunnen zetten. Ze beschrijven hun gedachten als geluiden die dwars zitten en waar ze horendol van worden. Nu hebben ze besloten om de stilte op te zoeken en worden ze daarbij gestoord door de herrie van de gedachtestroom.
Ineens besefte ik dat een gedachte geen geluid geeft. Hij komt voorbij in je bewustzijn, maar hij maakt geen geluid. Er gaat geen bel als er een gedachte voorbij drijft. Nog een geluk anders zou je continu geplaagd worden door duizenden fluitketels. Waarom fluitketels? Omdat gedachten elkaar zo snel afwisselen dat er amper ruimte tussen te ontdekken is en er dus een aaneensluitende bel zou luiden. Alsof er een fluitketel afgaat. Maar een gedacht is niet als een bel, ook niet als een brommer. Het geluid van een brommer of een trein heeft een kenmerk dat bij de gedachtestroom nagenoeg ontbreekt. Aan die geluiden zit een begin, een midden en een eind. Aan de schier eindeloze gedachtestroom lijkt geen eind te komen.
En toch zijn gedachten ook stil. Waar ze vandaan komen is onduidelijk. Uit de kosmos, zou ik denken. We vangen ze op met onze hersenantenne, maar aan de andere kant vraag ik mij af waarom ik dan mijn gedachten opvang en niet die van een ander. Of misschien pik ik er alleen gedachten uit die mij bekend zijn. Wie weet.
Dus gestoord worden in onze meditatie door gedachten is best apart. Ze maken geen geluid en toch ergeren we ons eraan. Sterker nog ze maken ons zo onrustig dat we de meditatie vaak niet eens vol kunnen houden. We worden dus onrustig door iets wat geen geluid maakt, maar dat ons wel uit balans kan brengen. Iets dat wel actief is en waarvan we niet precies weten waar ze vandaan komen. Wanneer je veel last hebt van een overdosis gedachten, dan ervaar je ze ook daadwerkelijk in je hoofd. Terwijl allang bekend is dat gedachten niet door onze hersenen gecreëerd worden, net zomin als het geheugen in ons hoofd zit, zit de gedachte ook niet in je hoofd maar het voelt net alsof ze er wel in zitten. En niet alleen voelen we ze, het lijkt wel alsof we ze horen.
Waardoor komt dat dan? Tja, ik zit hier ook nu pas over na te denken, want ik heb nogal wat bezigheden gehad afgelopen week, maar ik vermoed dat dit komt omdat we aandacht schenken aan die gedachten. Ze gaan met ons op de loop. Het is alsof onze gedachtestroom de baas is over ons. En niet andersom. En inderdaad, veelal zijn wij niet de baas over onze gedachten. Dus klagen nieuwe mediteerders over het feit dat ze ‘gek’ worden van hun eigen gepieker. Dat ze helemaal niet afgeleid willen worden door dat gepeins, maar dat het ‘gewoon vanzelf’ gaat. Maar dat kan veranderen. We kunnen bewust kiezen waarop we onze aandacht richten. Wij zijn in feite de waarnemer, en wij kunnen zelf uitmaken waar we met onze aandacht heengaan. We hoeven ons niet als een willoos slachtoffer van gedachteterreur mee te laten slepen. Wij zijn mondig genoeg, krachtig genoeg. Daar ligt het dan ook allemaal niet aan. Het gaat er om dat wij ook bewust genoeg zullen moeten worden. Als we althans die gedachten de baas willen worden.
In principe moet het mogelijk zijn om alles om te draaien. Met wat oefening zou het moeten kunnen dat we gaan zitten op de bank met een wierookje om nu eens een half uurtje te gaan denken. En niet zoals het nu gaat: een half uurtje mediteren.
Mediteren is eigenlijk een staat van alert gewaarzijn. Een helder aanwezig zijn in de onthechte staat van het bewuste spirituele wezen dat wij zijn. Meditatie is een levensstijl die verder gaat dan twee keer per dag een half uurtje met je ogen dicht in de lotushouding zitten. Een mooie overdenking, vind ik, zo aan het begin van het nieuwe seizoen.
En hoe is het met jou, lezer? Ook zo’n denkhoofd? Hoeft dus niet. Alle gewoontes zijn niet meer dan dat: een gewoonte. En gewoontes kun je veranderen of afleren.
Succes voor deze maand.
Martine Clausen, leeg-hoofd. Reactie? martineclausen@gmail.com

donderdag 11 maart 2010

In the flow

Alweer 4 dagen voorbij. Zomaar omgevlogen. Inmiddels al een aantal medehuurders ontmoet. Allemaal heel leuke mensen en we hebben 1 ding gemeen, we zijn met zijn allen ontzettend creatief. Ik heb heel erg het gevoel dat dit voor mij precies de juiste plek is. Het voelt alsof ik hier thuis ben. Al die creatievelingen waar ik veel van op kan steken. Zo vertelde Reina, die kunstschilder is, dat ze elk jaar minimaal 200 bezoekers krijgt tijdens de open atelierroute, en toen zei ze out of the blue dat ik ook mooi open huis zou kunnen houden en mijn werk kon laten zien. Als ik dan folders neer zou leggen dan zouden de mensen zeker toestromen naar mijn schildercursussen.. Ik moest lachen, ze was zo vol vertrouwen.
Mijn directe buurvrouw werkt in een arts and crafts store en heeft hele mooie spullen in haar atelier. Aan de overkant van de gang, zit een andere schilder, hij stapt soms de gang in om van een afstand naar zijn werk te kunnen kijken. Hij heeft een kleinere ruimte dan ik en bekommert zich er niet om dat zijn vloerbedekking vol met acrylverf zit die er niet meer uitgaat.
Ikzelf heb vanmorgen een stuk zeil van 2x4 gekocht en dat onder mijn ezels geplaatst. Daarna ben ik de tafelpoten van de tafel, die ik gister van mijn moeders buurvrouw kreeg, gaan schilderen. Het is een oud barrel, maar met die mooie rode poten kan hij bij mij prima dienst doen. Het ruikt nu lekker naar olieverf. Ik had het raam open en de zon scheen naar binnen. Ik voelde me zo ontzettend heerlijk. Helemaal in mijn element.
In de gang kwam ik mijn rechterbuurman tegen, hij heeft samen met een andere knaap een internetbedrijfje. Ze maken films. Hij kwam even bij mij kijken en ik even bij hem. Hij bewonderde de ruimte en de gezellige inrichting en was vol lof over mijn Gandhi schilderij. Hij vroeg of ik ook werk verkocht. Ik zei hem dat ik dat hoopte te gaan doen. Ik droom nu gewoon heel wild!
Verder gaat alles fantastisch, ik zit helemaal in de flow. Gisteren heerlijk met Jan aan ons radioprogramma gewerkt. De laatste van de 7 wetten van Deepak behandeld. Hij kwam ook mee hier naar toe om te kijken en vond het prachtig. Ook heb ik Esther te pakken weten te krijgen en zij wil me wel helpen met mijn ideetjes voor wat dingen die ik gemaakt heb. Waar het toe leidt weet ik niet, maar ik geniet ervan dat het zo gemakkelijk loopt. Niet omdat ik gemakzuchtig ben, maar omdat dit ‘in the flow’ zijn betekent. En dat voelt zo heerlijk.

Nog even over die nervositeit van maandag en dat wegkruipgevoel. Ik was er om 9 uur, om 10 uur kwam mijn cliënt. Het gevoel was acuut verdwenen en is niet meer teruggeweest. Het wegkruipgevoel is ook gesmolten als sneeuw voor de zon. Gewoon aanvangszenuwtjes. Dat was al.

maandag 8 maart 2010

De eerste dag..

Vanmorgen 7.30 op en 8.40 de deur uit. Eerste werkdag in mijn nieuwe praktijkruimte. Het moge belachelijk lijken, maar ik ben nerveus. Het is mijn plek, ik huur het, er zit niemand op mijn lip mee te kijken en ik besta het om de zenuwen te hebben. Typical!

Allereerst doet de wifi het niet. Is dat omdat de juffrouw van de balie er nog niet is? Geen idee, ik zal het aan Erik vragen. Die weet daar wel raad mee.

Ik zit achter mijn tafel met Agatha (mijn laptop). Het is wel erg licht met al die tl lampen. Ik weet niet hoe dat voor een cliënt is. Moet ik even inventariseren. Als ik hier zo zit voel ik me erg zichtbaar. Op zich is dat ook weer onnodig, ten eerste kan er niemand bij me naar binnen kijken, ten tweede so what, maar ja, dat oude wegkruipgevoel bekruipt me in alle kruiperigheid, de gluiperd.
Onzichtbaar willen zijn, een soort natuurlijke verdediging in geval van nervositeit. Is dat kinderachtig? Ik vind van niet, het is een in mijn kindertijd aangeleerd verdedigingsmechanisme. Ik herken het en laat het er gewoon zijn.

Ik ga een thermos thee zetten, straks komt mijn eerste cliënt in mijn nieuwe praktijk. Klinkt dat niet goed? Dat klinkt HEEL erg goed!

dinsdag 2 maart 2010

Magie of magisch denken?

Gister lag ik lekker in mijn bed en hoorde mijn zoon onder de douche gaan. Zo’n 14 jarige is een fenomeen op zich. De ene keer ligt hij de hele dag in bed te X boxen en douchet helemaal niet, en de andere keer blijft hij er veel te lang onder staan. In gedachten zei ik ‘Nou, Bob, nu ben je wel schoon!’ en grappig genoeg draaide hij onmiddellijk de kranen dicht. Ik draaide me nog een keertje lekker om. Vanochtend stond hij weer onder de douche en herhaalde het ritueel zich. Wederom dacht ik: ‘Nu ben je wel klaar Bob’ en ja hoor, hij stopte gelijk. Gistermorgen kwam ik aanfietsen bij de brug aan het eind van de Lelielaan, ik keek naar de brug en dacht: nu gaat hij dicht. En verdomd hij ging nog dicht ook!
Is dat alles toeval of heb ik een toverstok in mijn hoofd? Waarschijnlijk is het wat mijn zoon en mij betreft gedachtenoverbrenging, Voor wat betreft de brug…. Tja..

Vorige keer verzocht ik op deze plaats om een werkruimte, inmiddels heeft het welwillend Universum mij op mijn wenken bediend. Erik had iets gevonden en was wezen kijken met de verhuurder. Ik kon niet mee omdat ik moest werken. Hij kwam thuis en zei dat hij een goede plek voor me had gevonden. Hij had foto’s gemaakt en liet ze zien. Ik was niet enthousiast. Op grond van de foto’s dacht ik bij mezelf dat dit het niet was. Nu is Erik zo’n zachtaardige lieverd. Hij zal niet stampvoetend aandringen en mij een eigenwijze dondersteen noemen. Op zijn manier maande hij mij om toch in elk geval even te gaan kijken. ‘Nou, ik ga niet met die makelaar hoor’, zei ik. ‘Ik rijd er wel gewoon langs.’ De dag daarvoor was ik namelijk met een makelaar bij een pand wezen kijken. Prachtig hoor daar niet van, maar te duur en ik kreeg een heel verhaal over me heen. Afijn, ik rijd dus naar het pand waar Erik die morgen geweest was. Ik keek door de deur naar binnen, maar kon er niet in, ik zag ook niemand, dus pech. Ik besloot om maar even rond het pand te lopen, had ik toch nog iets gezien. Misschien kon ik door een raam ergens gluren of zo. Ik liep er om en kon niet veel ontdekken. Dus liep ik maar weer terug. Net toen ik de hoek om kwam zag ik iemand de deur ingaan. Als een haas rende ik er achter aan en tikte net op tijd op het glas. Een mevrouw opende de deur. Ik legde uit waarvoor ik kwam en zij bleek ‘toevallig’ degene te zijn die de sleutel van de ruimte die te huur stond had. Ze gaf me even een rondleiding. Het bleek een mooie grote ruimte en het pand bleek gevuld met allemaal creatievelingen. Ik besloot de ruimte te nemen. Het is groot genoeg om individueel met mensen te werken, maar ook heerlijk cursus te geven en dan is er nog plek voor schildersezels en mijn spullen voor de creatieve therapie.

Nog zo’n staaltje:Afgelopen zondag reed ik er in de auto langs om de plek aan mijn dochter en een vriend te laten zien. Aangezien ik nog geen sleutel had kon ik ze de binnenkant niet laten zien. De vriend stapte uit de auto en ging het trapje op. Hij keek naar binnen en precies op dat moment stapte er iemand de gang in die hem zag. Diegene deed de buitendeur open. Hij bleek ‘toevallig’ degene die dit weekend van ‘mijn’ ruimte gebruik zou maken omdat hij portretfotograaf is. Hij liet ons binnen en showde ons het hele gebouw. Daarna liet hij ons de ruimte zien die ik ga huren en demonstreerde op de koop toe zijn kunst aan ons in de vorm van het nemen van een professionele portretfoto van mijn dochter. Mijn vriend die amateurfotograaf is en hij konden het prima samen vinden.
Als ik een seconde later aan was komen rijden dan had dit alles niet kunnen gebeuren.
Dat moet wel synchroniciteit zijn. In elk geval is het geen toeval. Of zou het een staaltje van de wet van de aantrekkingskracht zijn waarover de laatste jaren zoveel geschreven wordt?

In elk geval ging ik er gister op het fietsje naar toe om de sleutel te halen, het is hooguit 7 minuten fietsen van mijn huis. Het was 1 maart. Het heeft de afgelopen weken steeds geregend maar gister niet. De zon straalde aan de hemel.
Een nieuw begin mensen. Het voelt goed!

zaterdag 6 februari 2010

Vraag

Mensen, ik zit met wat vraagtekens. Net als jullie heb ik me ook al jaren in het spirituele verdiept. Ik heb geen idee hoeveel boeken ik daar al over gelezen heb, maar het zijn er heel veel. Af en toe heb je weer een nieuwe hype. De Celestijnse Belofte sloeg destijds in als een bom, voornamelijk ook bij velen die nog niet zo spiritueel georiënteerd waren, denk ik. En de Ongewoon Gesprek met God boeken natuurlijk ook. En dan recentelijk de boeken van The Secret. Dit laatste boek belooft gouden bergen. Daarom vond het ook zo gretig aftrek. Van mijn mentor Deepak Chopra, naar wie ik heel goed heb geluisterd, heb ik goed begrepen dat alles in het leven onderhavig is aan een aantal wetmatigheden. Een daarvan is de wet van oorzaak en gevolg. Als je onbaatzuchtig bent en geeft zonder terug te verlangen, dan zit je in wezen snor, want dan komt alles wat je nodig hebt bij je terug. Vooral als je doet wat bij jouw dharma in dit leven hoort, dan moet alles moeiteloos naar je toe stromen. Je dharma is in feite jouw weg. Als je ontdekt wat je passie is en als je die volgt en daar iets mee doet wat je ook met anderen kunt delen, dan ben je in dharma.
Nu dacht ik dat ik zo leefde. Met mijn echtgenoot besloten wij indertijd niet voor carrière te gaan, maar voor een veilige thuishaven voor onze kids. Dus leverden we een dikke portemonnee in om thuis te kunnen zijn voor onze spruiten. Geen moment spijt van gehad, houdt u mij aub ten goede. In die tijd hebben we veel dingen gedaan op vrijwillige basis. Zo schreef ik bijvoorbeeld 8 jaar lang een column zonder daar betaald voor te krijgen. Ik vond dat helemaal niet erg. Sterker nog ik schrijf zo graag dat ik blij toe was dat ik het ergens in kwijt kon waar mensen het konden lezen.
Nu moet ik zeggen dat ik me onlangs realiseerde dat Nederland barst van de columnisten, die ook leuke dingen schrijven, en die daar wel voor betaald krijgen. Wat ik nu niet zo goed snap is het volgende: ook al is schrijven mijn passie, en ben ik wanneer ik het doe in dharma, toch levert mij dat geen inkomen op. Ben ik nu zo stom dat ik dit niet snap? Waarschijnlijk wel.
Ik heb een rotsvast vertrouwen in het Universum en weet dus dat er voor mij gezorgd wordt. Daarom heb ik mezelf maar voorgehouden dat schrijven dus blijkbaar toch niet mijn dharma is. Ik begrijp het niet echt vooral omdat ik er zo van geniet, maar ik accepteer dat ik het niet begrijp omdat ik weet dat we nu eenmaal te klein zijn om het grote geheel te overzien. Ik moet loslaten dat ik dingen niet snap. Het is oké.
Nu kan ik best accepteren dat schrijven mijn dharma niet is, jammer, maar helaas. Maar ja, dan ga ik omdat ik nu eenmaal zo ben, natuurlijk op zoek naar wat wel mijn dharma is. Ik neem aan dat dit dan tweeledig moet zijn. Ik houd heel erg veel van mensen helpen en dus is counselling en vooral spiritueel coaching iets wat ik graag doe. Ik ben er ook goed in, dus in zoverre klopt het dharma-technisch, zal ik maar zeggen. Tevens kan ik niet zonder tekenen en schilderen en klodder heel wat weg zo op mijn zoldertje. Ik kan dat niet helpen, ik moet het doen en ik ben dus zo’n beetje een crea bea. Niets mis mee, heerlijk om te doen en waarom weet ik dat dit ook mijn dharma is? Omdat ik er wanneer ik er mee bezig ben de tijd mee uit het oog verlies. Sterker nog ik vergeet gewoon te eten als ik schilder en het toppunt van bewijs dat dit mijn dharma is, is dat ik mijn thee vergeet op te drinken. Dat laatste is echt tekenend (geintje, woordgrap..) want ik ben verslaafd aan thee.
Nu ik dus voor mezelf denk te weten dat dit mijn pad is heb ik een ruimte nodig om dit te kunnen uitoefenen. Het werken met cliënten en het schilderen behoeft een plek. Aangezien mijn echtgenoot afgelopen jaar heeft overleefd en weer vrolijk rondloopt, leek het ons een goed plan om nu op zoek te gaan naar een ruimte voor mij. Opgewekt gingen we het internet op en bezochten alle makelaars websites en allerlei andere sites op zoek naar een werkruimte annex atelier. Het liefst in Koog aan de Zaan, of Wormerveer of zo. Ik had over de Koog gereden en er stonden allerlei bordjes te koop. Niet erg veel bordjes met te huur. Maar we struinden geduldig de een na de andere website af. En ook al waren we zeer opgewekt, na niet al te lange tijd zakte de moed ons in de schoenen, want de prijzen die we tegenkwamen waren zo ontzettend hoog. Eigenlijk absurd. Voor ons onbetaalbaar.
Nu is mijn vraag de volgende: heb ik het dan toch weer fout? Is dit ook niet mijn dharma? Hoe kom ik erbij om dit te vragen? Wel, als het Universum het voor mij noodzakelijk zou vinden om dit pad te lopen, waarom zorgt het er dan niet voor dat er een werkplek is die wij wel op kunnen brengen?
Mensen, weten jullie het antwoord?
Mensen, tobben jullie ook zo met dit soort vragen waar je geen duidelijk antwoord op krijgt?
Mensen, weten jullie soms een plek die voor mij geschikt zou zijn ?

Martine Clausen, zoeker.