Gister lag ik lekker in mijn bed en hoorde mijn zoon onder de douche gaan. Zo’n 14 jarige is een fenomeen op zich. De ene keer ligt hij de hele dag in bed te X boxen en douchet helemaal niet, en de andere keer blijft hij er veel te lang onder staan. In gedachten zei ik ‘Nou, Bob, nu ben je wel schoon!’ en grappig genoeg draaide hij onmiddellijk de kranen dicht. Ik draaide me nog een keertje lekker om. Vanochtend stond hij weer onder de douche en herhaalde het ritueel zich. Wederom dacht ik: ‘Nu ben je wel klaar Bob’ en ja hoor, hij stopte gelijk. Gistermorgen kwam ik aanfietsen bij de brug aan het eind van de Lelielaan, ik keek naar de brug en dacht: nu gaat hij dicht. En verdomd hij ging nog dicht ook!
Is dat alles toeval of heb ik een toverstok in mijn hoofd? Waarschijnlijk is het wat mijn zoon en mij betreft gedachtenoverbrenging, Voor wat betreft de brug…. Tja..
Vorige keer verzocht ik op deze plaats om een werkruimte, inmiddels heeft het welwillend Universum mij op mijn wenken bediend. Erik had iets gevonden en was wezen kijken met de verhuurder. Ik kon niet mee omdat ik moest werken. Hij kwam thuis en zei dat hij een goede plek voor me had gevonden. Hij had foto’s gemaakt en liet ze zien. Ik was niet enthousiast. Op grond van de foto’s dacht ik bij mezelf dat dit het niet was. Nu is Erik zo’n zachtaardige lieverd. Hij zal niet stampvoetend aandringen en mij een eigenwijze dondersteen noemen. Op zijn manier maande hij mij om toch in elk geval even te gaan kijken. ‘Nou, ik ga niet met die makelaar hoor’, zei ik. ‘Ik rijd er wel gewoon langs.’ De dag daarvoor was ik namelijk met een makelaar bij een pand wezen kijken. Prachtig hoor daar niet van, maar te duur en ik kreeg een heel verhaal over me heen. Afijn, ik rijd dus naar het pand waar Erik die morgen geweest was. Ik keek door de deur naar binnen, maar kon er niet in, ik zag ook niemand, dus pech. Ik besloot om maar even rond het pand te lopen, had ik toch nog iets gezien. Misschien kon ik door een raam ergens gluren of zo. Ik liep er om en kon niet veel ontdekken. Dus liep ik maar weer terug. Net toen ik de hoek om kwam zag ik iemand de deur ingaan. Als een haas rende ik er achter aan en tikte net op tijd op het glas. Een mevrouw opende de deur. Ik legde uit waarvoor ik kwam en zij bleek ‘toevallig’ degene te zijn die de sleutel van de ruimte die te huur stond had. Ze gaf me even een rondleiding. Het bleek een mooie grote ruimte en het pand bleek gevuld met allemaal creatievelingen. Ik besloot de ruimte te nemen. Het is groot genoeg om individueel met mensen te werken, maar ook heerlijk cursus te geven en dan is er nog plek voor schildersezels en mijn spullen voor de creatieve therapie.
Nog zo’n staaltje:Afgelopen zondag reed ik er in de auto langs om de plek aan mijn dochter en een vriend te laten zien. Aangezien ik nog geen sleutel had kon ik ze de binnenkant niet laten zien. De vriend stapte uit de auto en ging het trapje op. Hij keek naar binnen en precies op dat moment stapte er iemand de gang in die hem zag. Diegene deed de buitendeur open. Hij bleek ‘toevallig’ degene die dit weekend van ‘mijn’ ruimte gebruik zou maken omdat hij portretfotograaf is. Hij liet ons binnen en showde ons het hele gebouw. Daarna liet hij ons de ruimte zien die ik ga huren en demonstreerde op de koop toe zijn kunst aan ons in de vorm van het nemen van een professionele portretfoto van mijn dochter. Mijn vriend die amateurfotograaf is en hij konden het prima samen vinden.
Als ik een seconde later aan was komen rijden dan had dit alles niet kunnen gebeuren.
Dat moet wel synchroniciteit zijn. In elk geval is het geen toeval. Of zou het een staaltje van de wet van de aantrekkingskracht zijn waarover de laatste jaren zoveel geschreven wordt?
In elk geval ging ik er gister op het fietsje naar toe om de sleutel te halen, het is hooguit 7 minuten fietsen van mijn huis. Het was 1 maart. Het heeft de afgelopen weken steeds geregend maar gister niet. De zon straalde aan de hemel.
Een nieuw begin mensen. Het voelt goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten