zaterdag 6 februari 2010

Vraag

Mensen, ik zit met wat vraagtekens. Net als jullie heb ik me ook al jaren in het spirituele verdiept. Ik heb geen idee hoeveel boeken ik daar al over gelezen heb, maar het zijn er heel veel. Af en toe heb je weer een nieuwe hype. De Celestijnse Belofte sloeg destijds in als een bom, voornamelijk ook bij velen die nog niet zo spiritueel georiënteerd waren, denk ik. En de Ongewoon Gesprek met God boeken natuurlijk ook. En dan recentelijk de boeken van The Secret. Dit laatste boek belooft gouden bergen. Daarom vond het ook zo gretig aftrek. Van mijn mentor Deepak Chopra, naar wie ik heel goed heb geluisterd, heb ik goed begrepen dat alles in het leven onderhavig is aan een aantal wetmatigheden. Een daarvan is de wet van oorzaak en gevolg. Als je onbaatzuchtig bent en geeft zonder terug te verlangen, dan zit je in wezen snor, want dan komt alles wat je nodig hebt bij je terug. Vooral als je doet wat bij jouw dharma in dit leven hoort, dan moet alles moeiteloos naar je toe stromen. Je dharma is in feite jouw weg. Als je ontdekt wat je passie is en als je die volgt en daar iets mee doet wat je ook met anderen kunt delen, dan ben je in dharma.
Nu dacht ik dat ik zo leefde. Met mijn echtgenoot besloten wij indertijd niet voor carrière te gaan, maar voor een veilige thuishaven voor onze kids. Dus leverden we een dikke portemonnee in om thuis te kunnen zijn voor onze spruiten. Geen moment spijt van gehad, houdt u mij aub ten goede. In die tijd hebben we veel dingen gedaan op vrijwillige basis. Zo schreef ik bijvoorbeeld 8 jaar lang een column zonder daar betaald voor te krijgen. Ik vond dat helemaal niet erg. Sterker nog ik schrijf zo graag dat ik blij toe was dat ik het ergens in kwijt kon waar mensen het konden lezen.
Nu moet ik zeggen dat ik me onlangs realiseerde dat Nederland barst van de columnisten, die ook leuke dingen schrijven, en die daar wel voor betaald krijgen. Wat ik nu niet zo goed snap is het volgende: ook al is schrijven mijn passie, en ben ik wanneer ik het doe in dharma, toch levert mij dat geen inkomen op. Ben ik nu zo stom dat ik dit niet snap? Waarschijnlijk wel.
Ik heb een rotsvast vertrouwen in het Universum en weet dus dat er voor mij gezorgd wordt. Daarom heb ik mezelf maar voorgehouden dat schrijven dus blijkbaar toch niet mijn dharma is. Ik begrijp het niet echt vooral omdat ik er zo van geniet, maar ik accepteer dat ik het niet begrijp omdat ik weet dat we nu eenmaal te klein zijn om het grote geheel te overzien. Ik moet loslaten dat ik dingen niet snap. Het is oké.
Nu kan ik best accepteren dat schrijven mijn dharma niet is, jammer, maar helaas. Maar ja, dan ga ik omdat ik nu eenmaal zo ben, natuurlijk op zoek naar wat wel mijn dharma is. Ik neem aan dat dit dan tweeledig moet zijn. Ik houd heel erg veel van mensen helpen en dus is counselling en vooral spiritueel coaching iets wat ik graag doe. Ik ben er ook goed in, dus in zoverre klopt het dharma-technisch, zal ik maar zeggen. Tevens kan ik niet zonder tekenen en schilderen en klodder heel wat weg zo op mijn zoldertje. Ik kan dat niet helpen, ik moet het doen en ik ben dus zo’n beetje een crea bea. Niets mis mee, heerlijk om te doen en waarom weet ik dat dit ook mijn dharma is? Omdat ik er wanneer ik er mee bezig ben de tijd mee uit het oog verlies. Sterker nog ik vergeet gewoon te eten als ik schilder en het toppunt van bewijs dat dit mijn dharma is, is dat ik mijn thee vergeet op te drinken. Dat laatste is echt tekenend (geintje, woordgrap..) want ik ben verslaafd aan thee.
Nu ik dus voor mezelf denk te weten dat dit mijn pad is heb ik een ruimte nodig om dit te kunnen uitoefenen. Het werken met cliënten en het schilderen behoeft een plek. Aangezien mijn echtgenoot afgelopen jaar heeft overleefd en weer vrolijk rondloopt, leek het ons een goed plan om nu op zoek te gaan naar een ruimte voor mij. Opgewekt gingen we het internet op en bezochten alle makelaars websites en allerlei andere sites op zoek naar een werkruimte annex atelier. Het liefst in Koog aan de Zaan, of Wormerveer of zo. Ik had over de Koog gereden en er stonden allerlei bordjes te koop. Niet erg veel bordjes met te huur. Maar we struinden geduldig de een na de andere website af. En ook al waren we zeer opgewekt, na niet al te lange tijd zakte de moed ons in de schoenen, want de prijzen die we tegenkwamen waren zo ontzettend hoog. Eigenlijk absurd. Voor ons onbetaalbaar.
Nu is mijn vraag de volgende: heb ik het dan toch weer fout? Is dit ook niet mijn dharma? Hoe kom ik erbij om dit te vragen? Wel, als het Universum het voor mij noodzakelijk zou vinden om dit pad te lopen, waarom zorgt het er dan niet voor dat er een werkplek is die wij wel op kunnen brengen?
Mensen, weten jullie het antwoord?
Mensen, tobben jullie ook zo met dit soort vragen waar je geen duidelijk antwoord op krijgt?
Mensen, weten jullie soms een plek die voor mij geschikt zou zijn ?

Martine Clausen, zoeker.