dinsdag 12 maart 2013

Zingeving hoezo?



Ons leesclubje werd opgericht vanuit de behoefte aan zingeving. Allen waren vrouwen die bezig waren met persoonlijke ontwikkeling en interesse voor spiritualiteit. We besloten gezamenlijk een boek te lezen en hierover onze gedachten uit te wisselen. We begonnen met een groepje van zes. Leeftijden liepen uiteen tussen de 30 en 50 jaar. Ook onze beroepen verschilden sterk. Te weten hogeschooldocente, kunstenares, ademtherapeute, counsellor,  uitkeringsambtenaar en een NAET therapeute. Een leuk, kleurrijk gezelschap. De een had wat meer ervaring op spiritueel vlak en de ander stond steviger met beide benen in de maatschappij. We hadden elkaar ontmoet tijdens de wekelijkse meditatieles.
We begonnen met een boek van Deepak Chopra: Het boek der Geheimen. Elke maand deden we één hoofdstuk. Maar dat was nog niet zo eenvoudig omdat in één bladzijde al zoveel voer voor gedachten zat. Eén van de belangrijkste vragen die Deepak stelt is: waarom zijn we op aarde? Waarom leven we eigenlijk, wat is de zin van het leven?
Om de beurt vertelden we wat in ons was opgekomen bij het overdenken van deze vraag. De één had een nog diepzinniger antwoord dan de ander. Tot de laatste aan de beurt was. Zij keek een beetje verbaasd de kring rond terwijl ze zei: ‘Ik had zoveel moeite met het beantwoorden van deze vraag, ik snapte de zin van deze vraag helemaal niet goed. Er is voor mij maar één antwoord op mogelijk. We zijn hier op aarde om er te zijn.’
Stel je voor een groepje van zes vrouwen die respectvol naar elkaar luisteren maar waar toch ook heel enthousiast gepraat wordt, veel wordt gelachen en soms door elkaar gekletst. Ineens was het helemaal stil. Iedereen keek naar I. En I. keek terug. ‘Ja, sorry, ik vraag mezelf dit soort dingen nooit af. Ik denk dat dit boek daarom voor mij ook zo moeilijk is. Zo sta ik niet in het leven.’
Eigenlijk begon ze zich te verontschuldigen voor haar antwoord dat zo verschilde van dat van de anderen. Dat was totaal niet nodig. In mij deed haar antwoord juist iets opwellen. Al sinds jaren bezig met psychologiseren, analyseren, het zoeken naar ‘het’ doel van mijn leven, bezig met het benutten van mijn talenten, van het werken aan zingeving en het begeleiden van cliënten die op zoek zijn naar zingeving.
Ineens was daar iemand die zich daar totaal niet mee bezig hield. Uiteraard stelden we haar vragen. Kwam het dan echt nooit in haar op om zich af te vragen wat de zin van het leven was? Had ze dan geen twijfels over de dagelijkse terugkerende beslommeringen die soms nutteloos leken? Niet op die manier, zei ze. Als ze twijfels had over de sleur in haar werk, poogde ze een variatie in het werk in te brengen. Maar het deed haar niet peinzen over de zin van het leven.
Helaas stuurde ze later een email dat ze zich terugtrok uit de leesclub omdat ze had gedacht dat we andere boeken zouden lezen. Ze voelde zich ongemakkelijk bij zoveel gespit en gemorrel aan het bestaan. Ze was op meditatieles gegaan omdat ze zich moeilijk kon ontspannen. Niet om diepe spirituele waarden te onderzoeken.
Als ik overdenk welke bijeenkomst mij het best is bijgebleven van alle keren dat de leesclub tot nu toe bijeen is geweest, is het die bewuste avond. Zo eenvoudig: we zijn hier op de aarde om er te zijn. In feite zit alle diepgang in dat antwoord ook al kon I. dat zo niet zien. We zijn hier om er te Zijn. Een groot verschil met wat we eigenlijk veelal zien: dat we hier op aarde lijken te zijn om te doen. Alsof we human doings zijn, in plaats van human beings. Zijn wie je bent, daar gaat het om. Vrijelijk, zonder angst jezelf ontwikkelen. Je zelf Zijn. Je hoeft niets te worden, je niet te vergelijken. Je bent al. Je hiervan bewust worden, daar gaat het volgens mij om.

Martine Clausen, vol zin.

zondag 10 maart 2013

Pats weg!

De hele dag door maken we keuzes en nemen we beslissingen. De meeste onbewust en misschien minder belangrijk. Zal ik vandaag naar de kapper of morgen is geen megabesluit. Op een dag besloot ik om niet meer naar het journaal te kijken en geen kranten meer te lezen. Dat was een keuze gemaakt met een categorische instelling, maar die bleek al te rigoureus. Soms kom je binnen als het journaal aan staat en dan komt het voor dat je onwillekeurig ook mee kijkt.
Afgelopen week was ik met mijn dochter in Londen. Zij gaat daar studeren.
Net als in ons land heb je in Engeland gratis kranten. Er is er eentje ‘s morgens, de Metro, en ‘s avonds weer eentje, The Evening Standard. Om in Londen van A naar B te komen is de metro, the underground, het makkelijkste vervoermiddel. Die ‘ tube’ (buis) zoals hij hier ook veel genoemd wordt, ligt bezaaid met gratis kranten. Afijn, u raadt het al: ik ging er in lezen. Ook uit pure nieuwsgierigheid over wat ze zoal in dit land belangrijk lijken te vinden. Vol afschuw las ik dat er een groep toeristen in Luxor om het leven was gekomen, omdat de luchtballon waarin zij een toertje boven de stad maakten, in brand vloog. Er zaten wat Engelse toeristen in en daardoor werd een en ander breed uitgemeten in de krant. Met foto’s van opgewonden enthousiaste gezichten voor ze opstegen en al.
De volgende dag stond er in de krant dat er een man van 47 was aangevallen door een haai ergens bij Nieuw Zeeland en was omgekomen. Zijn lijk werd niet eens gevonden omdat de zee daar te diep was, of omdat die haaien hem helemaal hadden opgepeuzeld.
Daarnaast stond de krant bol van de bomaanslagen en oorlog en andere ellende, naast sport en beroemde mensen en dergelijke.
Een paar jaar geleden was ik ook in Luxor. We zouden toen een ballontochtje gaan maken, alleen het kon niet doorgaan omdat er een verbod op luchtballonvaren was. Wie weet, als dit toen niet het geval was geweest, dat ik ook in zo’n onveilig ding was gestapt.
Ik bemerkte de afgelopen dagen dat ik regelmatig aan die omgekomen mensen heb moeten denken. Zij waren lekker een week op vakantie.
Vanochtend stond er in de krant dat Joran van der Sloot toch wel spijt had van zijn moorden en eigenlijk de nor wel uit wilde omdat hij een gezin wilde stichten. Pardon?
Gisteren liep ik door een park, fantastisch mooie eeuwenoude bomen. Een prachtig meer. Watervogels die kwetterden toen we langsliepen. Er waren geen andere mensen in het park. Het was al wat later in de middag. Ineens kwam een stel hertjes tevoorschijn. Wilde. Ze schrokken op van de knisperende dode bladeren waarover wij liepen. Alert bleven ze stil staan. Wij ook. Toen ineens sprongen ze het bos in.
De grond was bezaaid met sneeuwklokjes. Grote dikke bossen vol. Het was zo vredig.
De natuur is zo prachtig. Hoe triest dat de mensheid er zo een absoluut zootje van maakt.
Vanochtend stond er in de krant dat er een miljoen liter olie per jaar wordt geloosd in de Noordzee.
Waar zijn we mee bezig?

Martine Clausen, bezorgd