In the flow

Alweer 4 dagen voorbij. Zomaar omgevlogen. Inmiddels al een aantal medehuurders ontmoet. Allemaal heel leuke mensen en we hebben 1 ding gemeen, we zijn met zijn allen ontzettend creatief. Ik heb heel erg het gevoel dat dit voor mij precies de juiste plek is. Het voelt alsof ik hier thuis ben. Al die creatievelingen waar ik veel van op kan steken. Zo vertelde Reina, die kunstschilder is, dat ze elk jaar minimaal 200 bezoekers krijgt tijdens de open atelierroute, en toen zei ze out of the blue dat ik ook mooi open huis zou kunnen houden en mijn werk kon laten zien. Als ik dan folders neer zou leggen dan zouden de mensen zeker toestromen naar mijn schildercursussen.. Ik moest lachen, ze was zo vol vertrouwen.
Mijn directe buurvrouw werkt in een arts and crafts store en heeft hele mooie spullen in haar atelier. Aan de overkant van de gang, zit een andere schilder, hij stapt soms de gang in om van een afstand naar zijn werk te kunnen kijken. Hij heeft een kleinere ruimte dan ik en bekommert zich er niet om dat zijn vloerbedekking vol met acrylverf zit die er niet meer uitgaat.
Ikzelf heb vanmorgen een stuk zeil van 2x4 gekocht en dat onder mijn ezels geplaatst. Daarna ben ik de tafelpoten van de tafel, die ik gister van mijn moeders buurvrouw kreeg, gaan schilderen. Het is een oud barrel, maar met die mooie rode poten kan hij bij mij prima dienst doen. Het ruikt nu lekker naar olieverf. Ik had het raam open en de zon scheen naar binnen. Ik voelde me zo ontzettend heerlijk. Helemaal in mijn element.
In de gang kwam ik mijn rechterbuurman tegen, hij heeft samen met een andere knaap een internetbedrijfje. Ze maken films. Hij kwam even bij mij kijken en ik even bij hem. Hij bewonderde de ruimte en de gezellige inrichting en was vol lof over mijn Gandhi schilderij. Hij vroeg of ik ook werk verkocht. Ik zei hem dat ik dat hoopte te gaan doen. Ik droom nu gewoon heel wild!
Verder gaat alles fantastisch, ik zit helemaal in de flow. Gisteren heerlijk met Jan aan ons radioprogramma gewerkt. De laatste van de 7 wetten van Deepak behandeld. Hij kwam ook mee hier naar toe om te kijken en vond het prachtig. Ook heb ik Esther te pakken weten te krijgen en zij wil me wel helpen met mijn ideetjes voor wat dingen die ik gemaakt heb. Waar het toe leidt weet ik niet, maar ik geniet ervan dat het zo gemakkelijk loopt. Niet omdat ik gemakzuchtig ben, maar omdat dit ‘in the flow’ zijn betekent. En dat voelt zo heerlijk.

Nog even over die nervositeit van maandag en dat wegkruipgevoel. Ik was er om 9 uur, om 10 uur kwam mijn cliënt. Het gevoel was acuut verdwenen en is niet meer teruggeweest. Het wegkruipgevoel is ook gesmolten als sneeuw voor de zon. Gewoon aanvangszenuwtjes. Dat was al.

De eerste dag..

Vanmorgen 7.30 op en 8.40 de deur uit. Eerste werkdag in mijn nieuwe praktijkruimte. Het moge belachelijk lijken, maar ik ben nerveus. Het is mijn plek, ik huur het, er zit niemand op mijn lip mee te kijken en ik besta het om de zenuwen te hebben. Typical!

Allereerst doet de wifi het niet. Is dat omdat de juffrouw van de balie er nog niet is? Geen idee, ik zal het aan Erik vragen. Die weet daar wel raad mee.

Ik zit achter mijn tafel met Agatha (mijn laptop). Het is wel erg licht met al die tl lampen. Ik weet niet hoe dat voor een cliënt is. Moet ik even inventariseren. Als ik hier zo zit voel ik me erg zichtbaar. Op zich is dat ook weer onnodig, ten eerste kan er niemand bij me naar binnen kijken, ten tweede so what, maar ja, dat oude wegkruipgevoel bekruipt me in alle kruiperigheid, de gluiperd.
Onzichtbaar willen zijn, een soort natuurlijke verdediging in geval van nervositeit. Is dat kinderachtig? Ik vind van niet, het is een in mijn kindertijd aangeleerd verdedigingsmechanisme. Ik herken het en laat het er gewoon zijn.

Ik ga een thermos thee zetten, straks komt mijn eerste cliënt in mijn nieuwe praktijk. Klinkt dat niet goed? Dat klinkt HEEL erg goed!

Magie of magisch denken?

Gister lag ik lekker in mijn bed en hoorde mijn zoon onder de douche gaan. Zo’n 14 jarige is een fenomeen op zich. De ene keer ligt hij de hele dag in bed te X boxen en douchet helemaal niet, en de andere keer blijft hij er veel te lang onder staan. In gedachten zei ik ‘Nou, Bob, nu ben je wel schoon!’ en grappig genoeg draaide hij onmiddellijk de kranen dicht. Ik draaide me nog een keertje lekker om. Vanochtend stond hij weer onder de douche en herhaalde het ritueel zich. Wederom dacht ik: ‘Nu ben je wel klaar Bob’ en ja hoor, hij stopte gelijk. Gistermorgen kwam ik aanfietsen bij de brug aan het eind van de Lelielaan, ik keek naar de brug en dacht: nu gaat hij dicht. En verdomd hij ging nog dicht ook!
Is dat alles toeval of heb ik een toverstok in mijn hoofd? Waarschijnlijk is het wat mijn zoon en mij betreft gedachtenoverbrenging, Voor wat betreft de brug…. Tja..

Vorige keer verzocht ik op deze plaats om een werkruimte, inmiddels heeft het welwillend Universum mij op mijn wenken bediend. Erik had iets gevonden en was wezen kijken met de verhuurder. Ik kon niet mee omdat ik moest werken. Hij kwam thuis en zei dat hij een goede plek voor me had gevonden. Hij had foto’s gemaakt en liet ze zien. Ik was niet enthousiast. Op grond van de foto’s dacht ik bij mezelf dat dit het niet was. Nu is Erik zo’n zachtaardige lieverd. Hij zal niet stampvoetend aandringen en mij een eigenwijze dondersteen noemen. Op zijn manier maande hij mij om toch in elk geval even te gaan kijken. ‘Nou, ik ga niet met die makelaar hoor’, zei ik. ‘Ik rijd er wel gewoon langs.’ De dag daarvoor was ik namelijk met een makelaar bij een pand wezen kijken. Prachtig hoor daar niet van, maar te duur en ik kreeg een heel verhaal over me heen. Afijn, ik rijd dus naar het pand waar Erik die morgen geweest was. Ik keek door de deur naar binnen, maar kon er niet in, ik zag ook niemand, dus pech. Ik besloot om maar even rond het pand te lopen, had ik toch nog iets gezien. Misschien kon ik door een raam ergens gluren of zo. Ik liep er om en kon niet veel ontdekken. Dus liep ik maar weer terug. Net toen ik de hoek om kwam zag ik iemand de deur ingaan. Als een haas rende ik er achter aan en tikte net op tijd op het glas. Een mevrouw opende de deur. Ik legde uit waarvoor ik kwam en zij bleek ‘toevallig’ degene te zijn die de sleutel van de ruimte die te huur stond had. Ze gaf me even een rondleiding. Het bleek een mooie grote ruimte en het pand bleek gevuld met allemaal creatievelingen. Ik besloot de ruimte te nemen. Het is groot genoeg om individueel met mensen te werken, maar ook heerlijk cursus te geven en dan is er nog plek voor schildersezels en mijn spullen voor de creatieve therapie.

Nog zo’n staaltje:Afgelopen zondag reed ik er in de auto langs om de plek aan mijn dochter en een vriend te laten zien. Aangezien ik nog geen sleutel had kon ik ze de binnenkant niet laten zien. De vriend stapte uit de auto en ging het trapje op. Hij keek naar binnen en precies op dat moment stapte er iemand de gang in die hem zag. Diegene deed de buitendeur open. Hij bleek ‘toevallig’ degene die dit weekend van ‘mijn’ ruimte gebruik zou maken omdat hij portretfotograaf is. Hij liet ons binnen en showde ons het hele gebouw. Daarna liet hij ons de ruimte zien die ik ga huren en demonstreerde op de koop toe zijn kunst aan ons in de vorm van het nemen van een professionele portretfoto van mijn dochter. Mijn vriend die amateurfotograaf is en hij konden het prima samen vinden.
Als ik een seconde later aan was komen rijden dan had dit alles niet kunnen gebeuren.
Dat moet wel synchroniciteit zijn. In elk geval is het geen toeval. Of zou het een staaltje van de wet van de aantrekkingskracht zijn waarover de laatste jaren zoveel geschreven wordt?

In elk geval ging ik er gister op het fietsje naar toe om de sleutel te halen, het is hooguit 7 minuten fietsen van mijn huis. Het was 1 maart. Het heeft de afgelopen weken steeds geregend maar gister niet. De zon straalde aan de hemel.
Een nieuw begin mensen. Het voelt goed!