Vraag

Mensen, ik zit met wat vraagtekens. Net als jullie heb ik me ook al jaren in het spirituele verdiept. Ik heb geen idee hoeveel boeken ik daar al over gelezen heb, maar het zijn er heel veel. Af en toe heb je weer een nieuwe hype. De Celestijnse Belofte sloeg destijds in als een bom, voornamelijk ook bij velen die nog niet zo spiritueel georiënteerd waren, denk ik. En de Ongewoon Gesprek met God boeken natuurlijk ook. En dan recentelijk de boeken van The Secret. Dit laatste boek belooft gouden bergen. Daarom vond het ook zo gretig aftrek. Van mijn mentor Deepak Chopra, naar wie ik heel goed heb geluisterd, heb ik goed begrepen dat alles in het leven onderhavig is aan een aantal wetmatigheden. Een daarvan is de wet van oorzaak en gevolg. Als je onbaatzuchtig bent en geeft zonder terug te verlangen, dan zit je in wezen snor, want dan komt alles wat je nodig hebt bij je terug. Vooral als je doet wat bij jouw dharma in dit leven hoort, dan moet alles moeiteloos naar je toe stromen. Je dharma is in feite jouw weg. Als je ontdekt wat je passie is en als je die volgt en daar iets mee doet wat je ook met anderen kunt delen, dan ben je in dharma.
Nu dacht ik dat ik zo leefde. Met mijn echtgenoot besloten wij indertijd niet voor carrière te gaan, maar voor een veilige thuishaven voor onze kids. Dus leverden we een dikke portemonnee in om thuis te kunnen zijn voor onze spruiten. Geen moment spijt van gehad, houdt u mij aub ten goede. In die tijd hebben we veel dingen gedaan op vrijwillige basis. Zo schreef ik bijvoorbeeld 8 jaar lang een column zonder daar betaald voor te krijgen. Ik vond dat helemaal niet erg. Sterker nog ik schrijf zo graag dat ik blij toe was dat ik het ergens in kwijt kon waar mensen het konden lezen.
Nu moet ik zeggen dat ik me onlangs realiseerde dat Nederland barst van de columnisten, die ook leuke dingen schrijven, en die daar wel voor betaald krijgen. Wat ik nu niet zo goed snap is het volgende: ook al is schrijven mijn passie, en ben ik wanneer ik het doe in dharma, toch levert mij dat geen inkomen op. Ben ik nu zo stom dat ik dit niet snap? Waarschijnlijk wel.
Ik heb een rotsvast vertrouwen in het Universum en weet dus dat er voor mij gezorgd wordt. Daarom heb ik mezelf maar voorgehouden dat schrijven dus blijkbaar toch niet mijn dharma is. Ik begrijp het niet echt vooral omdat ik er zo van geniet, maar ik accepteer dat ik het niet begrijp omdat ik weet dat we nu eenmaal te klein zijn om het grote geheel te overzien. Ik moet loslaten dat ik dingen niet snap. Het is oké.
Nu kan ik best accepteren dat schrijven mijn dharma niet is, jammer, maar helaas. Maar ja, dan ga ik omdat ik nu eenmaal zo ben, natuurlijk op zoek naar wat wel mijn dharma is. Ik neem aan dat dit dan tweeledig moet zijn. Ik houd heel erg veel van mensen helpen en dus is counselling en vooral spiritueel coaching iets wat ik graag doe. Ik ben er ook goed in, dus in zoverre klopt het dharma-technisch, zal ik maar zeggen. Tevens kan ik niet zonder tekenen en schilderen en klodder heel wat weg zo op mijn zoldertje. Ik kan dat niet helpen, ik moet het doen en ik ben dus zo’n beetje een crea bea. Niets mis mee, heerlijk om te doen en waarom weet ik dat dit ook mijn dharma is? Omdat ik er wanneer ik er mee bezig ben de tijd mee uit het oog verlies. Sterker nog ik vergeet gewoon te eten als ik schilder en het toppunt van bewijs dat dit mijn dharma is, is dat ik mijn thee vergeet op te drinken. Dat laatste is echt tekenend (geintje, woordgrap..) want ik ben verslaafd aan thee.
Nu ik dus voor mezelf denk te weten dat dit mijn pad is heb ik een ruimte nodig om dit te kunnen uitoefenen. Het werken met cliënten en het schilderen behoeft een plek. Aangezien mijn echtgenoot afgelopen jaar heeft overleefd en weer vrolijk rondloopt, leek het ons een goed plan om nu op zoek te gaan naar een ruimte voor mij. Opgewekt gingen we het internet op en bezochten alle makelaars websites en allerlei andere sites op zoek naar een werkruimte annex atelier. Het liefst in Koog aan de Zaan, of Wormerveer of zo. Ik had over de Koog gereden en er stonden allerlei bordjes te koop. Niet erg veel bordjes met te huur. Maar we struinden geduldig de een na de andere website af. En ook al waren we zeer opgewekt, na niet al te lange tijd zakte de moed ons in de schoenen, want de prijzen die we tegenkwamen waren zo ontzettend hoog. Eigenlijk absurd. Voor ons onbetaalbaar.
Nu is mijn vraag de volgende: heb ik het dan toch weer fout? Is dit ook niet mijn dharma? Hoe kom ik erbij om dit te vragen? Wel, als het Universum het voor mij noodzakelijk zou vinden om dit pad te lopen, waarom zorgt het er dan niet voor dat er een werkplek is die wij wel op kunnen brengen?
Mensen, weten jullie het antwoord?
Mensen, tobben jullie ook zo met dit soort vragen waar je geen duidelijk antwoord op krijgt?
Mensen, weten jullie soms een plek die voor mij geschikt zou zijn ?

Martine Clausen, zoeker.

Bedankt..

En zo belanden we alweer aan het einde van 2009. Tja mensen, het ene jaar is het andere niet. Soms zit je in situaties waar nooit een einde aan lijkt te komen en dan toch, op een dag, is het verleden tijd.

Zo kun je in retrospectief terugkijken op narigheid en een zucht slaken, denkend dat het kiele kiele is geweest en dat het allemaal goed is afgelopen. Dat zou een logische menselijke reactie zijn.
Wanneer je dan de balans opmaakt en je blessings gaat counten, dan kun je die ook altijd weer terugvinden in het geheel.
Wij kiezen ervoor om het gehele afgelopen jaar als een blessing in disguise te zien. Onverwachte meevallertjes zien we met zijn allen vaak als mazzeltjes of als geluk bij ongeluk. Het is ons echter gebleken dat wanneer je in een crisis in je leven belandt, dit een gelegenheid is. Een gelegenheid om jezelf te leren kennen. Je veerkracht, je emoties, je zwakheden en je sterke punten. Je vindt uit waar je op steunt en af en toe zie je het gewoon niet meer zitten. Behalve dat je jezelf leert kennen ontdek je ineens dat je het niet alleen hoeft te doen. Ineens wordt de betekenis duidelijk van het woord medemens. Eén van de aller-belangrijkste dingen die wij dan ook geleerd hebben afgelopen jaar, toen Erik zo ziek was, is de betekenis van het woordje samen.
Aanvankelijk wilden Erik en ik met zijn tweetjes aan zijn genezing werken, maar uiteindelijk gaven wij ons over aan het woordje samen. De huisartsen, de chirurgen, de verpleegkundigen, de thuiszorgmedewerkers, de laboranten, de apotheek medewerkers, al die mensen die we niet eens allemaal persoonlijk gezien hebben, hebben samengewerkt aan het genezingsproces.
Behalve alle mensen uit de medische wereld waren daar de buren, de familie, vrienden, kennissen en totaal onverwachte mensen die ons hun steun betuigden, die voor ons kaarsjes hebben gebrand en die zelfs voor ons hebben gebeden.
Dan waren daar voor de kinderen hun vrienden, ouders van hun vrienden waar ze konden slapen en eten, mensen op school om hen op te vangen en te steunen.
En we hoefden nergens om te vragen. Als vanzelf gebeurde het. Al die mensen die voor ons klaar hebben gestaan, zonder daar iets voor terug te verwachten. Een onvoorwaardelijk geven. Als een onzichtbaar raderwerk van liefde. Dat is wat wij afgelopen jaar hebben mogen ervaren.
Het werd ons duidelijk dat net zoals een lichaam een geheel is van delen dat samenwerkt, miljoenen cellen die één organisme in stand houden. Of zoals een bloem bestaand uit wortels, stengel, blaadjes en bloem op de steel, toch één geheel is, het ook zo met ons mensen is. We staan niet allemaal los van elkaar. We zijn met zijn allen één. Een ervaring waar wij ons dit jaar zeer van bewust zijn geworden.
Bovendien heeft het afgelopen jaar vriendschappen verdiept en zelfs heel nieuwe vriendschappen opgeleverd. Heel dierbare vriendschappen die anders nooit ontstaan zouden zijn.
We willen iedereen dan ook heel erg bedanken. Aan iedereen die in 2009 ook maar een seconde aan ons gedacht heeft, uit mededogen, steun, en misschien medeleven. En aan hen die dit jaar zo ontzettend veel voor ons gedaan hebben, praktisch en actief.
Heel erg bedankt voor je aanwezigheid. We zijn je dankbaar. Alle kaarsen die we deze kerst branden, en geloof ons dat zijn er veel, zijn voor jullie.

Vanuit liefde en licht en onuitsprekelijke dankbaarheid

Martine, Erik, en kids

Twee kanten

Tom is groot. Hij is echt mannelijk om te zien, stevig, goed gespierd. Pikzwart haar. Heel zacht haar. Hij is vrij zwaar, maar zeker niet te dik. Hij ziet er gewoon heel goed uit. Tom is echt wat je noemt een mooie jongen. Bovendien heeft hij zijn karakter mee. Vriendelijk, aanhalig zelfs, eigenlijk een lieverd. Een echte persoonlijkheid. Ja, zo kan ik Tom het best omschrijven.
Wat mij dan ook opvalt in deze stoere kerel is het feit dat er toch zo'n dualiteit in zijn karakter schuilt. Als je hem in contact met zijn zus Mimi ziet, dan valt op dat hij heel intolerant is. Mimi is zo mogelijk nog zachtaardiger dan Tom. Ze heeft zo'n heel makkelijk en plooibaar karakter dat nooit op de voorgrond zal dringen. Heel bescheiden. Juist daardoor is het opmerkelijk dat Tom het toch wel vaak op haar voorzien heeft. Hij kan haar maar met moeite in zijn buurt velen. Wellicht dat er in het verleden tijdens hun jeugd iets heeft plaats gevonden dat zijn gedrag naar haar zou kunnen verklaren. Met zijn nichtje Mientje kan Tom veel beter opschieten. Zij is een paar jaar jonger dan Mimi (Mimi is bedroevend jong moeder geworden) maar hij kan met haar echt plezier maken.
Als je bedenkt dat Tom totaal verandert als er vreemden zijn, dan is dat eigenlijk heel verwonderlijk. Zodra er een onbekende verschijnt is Tom als een haas vertrokken. Het is te zacht uitgedrukt om te zeggen dat hij zich slecht op zijn gemak voelt bij hen. Nee, hij is ronduit bang. Hij gaat onmiddellijk de kamer uit en komt pas weer tevoorschijn als de kust veilig is.
Tom heeft nog een heel aantrekkelijke kant: hij houdt van vrijpotten. Hij vindt het heerlijk om op je schoot te komen liggen. Dan knijpt hij van genot zijn ogen half dicht en gaat snorren.
Ik houd van alle drie onze katten, maar Tom is wel een beetje mijn lieveling. Hij heeft altijd een verstopte neus, althans zo klinkt het, waardoor hij meestal een beetje hardop zit te snurken ook al is hij klaar wakker. Tom, onze zwart witte Tuxedo kat, is een beetje speciaal. Hij houdt van spelen en brengt een propje terug als je het weggooit net als een hondje. Bovendien is hij een oordop fetisjist. Hij is gek van oordopjes en gaat zich heel bizar gedragen zodra hij er eentje te pakken heeft. Wellicht is er een steekje aan hem los, maar dat is dan wel een heel leuk steekje.
Zo heeft ieder huisdier zijn eigen trekjes wat maakt dat het individuen worden. En precies zo is het bij mensen. Allemaal individuen en aan allemaal wel een steekje los.

Airco voor de Mind

Zo, dit is mijn nieuwe blog. De columns waren aan vernieuwing toe. Een nieuw blog leek me een goed idee, verse berichten, geen oud nieuws. Natuurlijk moest het beestje wel een naampje hebben, anders kon je niet registreren voor een blog. Ik koos uiteindelijk voor Hersen-pan en hierbij refereer ik aan de geniale inval van J.K. in Harry Potter. De hersenpan in haar boeken is wat mij betreft de vondst van de eeuw. Als je hoofd vol zit, houd je je toverstok er tegenaan en laat je de overtollige gedachten gewoon afvloeien de hersenpan in. Daar wordt het een soort kolkende brij. Als je de gedachten weer eens nodig hebt, kun je ze terughalen uit de pan, en anders ben je er mooi van af.
Regelmatig heb ik in mijn leven bedacht hoe heerlijk het zou zijn als er een scharnier op mijn schedel zou zitten waardoor ik mijn hersenpan kon lichten. Doel van dit device zou dan zijn om de belastende, malende, piekerende stroom gedachten weg te laten lekken de ether in. Helaas is dit om chirurgisch technische redenen nog niet mogelijk gebleken, waardoor ik opteer voor een airco voor de mind in de vorm van dit blog. Waarvan akte.